درمانهای صرع در دهه گذشته مسیرهای زیادی را طی کرده است. امروزه داروهای ضد صرع دو برابر بیشتر از 10 سال پیش وجود دارد. محققان بیشتر در مورد علل صرع یاد گرفته اند و همچنان در حال توسعه روش های جدید درمان مانند تحریک عصبی هستند.
این همه به پیش آگهی خوب برای نزدیک به 3 میلیون نفر مبتلا به صرع در ایالات متحده می افزاید. با درمان مناسب، اکثر افراد مبتلا به صرع می توانند بدون اینکه تشنج بگیرند زندگی سالم داشته باشند. صرع معمولاً با داروهای تجویزی برای کنترل تشنج ها درمان می شوند اما ممکن است شامل جراحی، دستگاه های تحریک عصبی یا رژیم های خاص نیز باشد بسته به وضعیت شما و اینکه چگونه تشنج شما با دارو کنترل می شود. درمان های متعددی برای تشخیص صرع نیز در افق وجود دارد. صرف نظر از دوره درمان که دنبال می کنید اهداف پایانی یکسان هستند و به شما اجازه می دهد که زندگی کامل خود را حفظ کنید.
داروهای نسخه ای
هنگامی که شما با صرع تشخیص داده می شوید در اولین عمل پزشک شما داروهای ضد تشنج (داروهای ضد صرع) را برای کنترل تشنج های شما تجویز می کند. تشنج اغلب مردم را می توان با یک دارو کنترل کرد اما ممکن است بعضی افراد نیاز به تعداد داروی بیشتری داشته باشند.
نوع و دوزهای که پزشک برای شما تجویز می کند بستگی به عوامل زیادی مانند سن شما، نوع و فرکانس تشنج و سایر داروهای مصرفی شما دارد. این می تواند برخی از سعی و خطا برای پیدا کردن بهترین دارو و دوز با حداقل عوارض جانبی برای شما باشد.
بعضی از عوارض جانبی ممکن است پس از یک هفته یا دو سال به طول بیانجامد و بدن شما فرصتی برای تنظیم داشته باشد. اگر آنها از بین نمی رود یا اگر آنها شدید یا مزمن هستند بلافاصله با پزشک خود صحبت کنید.
متوقف کردن داروهای ضد تشنج خیلی زود یا به تنهایی می تواند مشکلات جدی ایجاد کند بنابراین مطمئن شوید که با پزشک خود مشورت کنید تا تصمیم بگیرید که آیا و به چه صورت درمان را متوقف کنید.
بیش از 20 نوع داروی ضد صرع وجود دارد از جمله:
Tegretol، کارباترول (کاربامازپین): برای کودکان و بزرگسالان استفاده می شود کاربامازپین نیز برای درمان درد در شرایطی مانند نوروپاتی و نورالژی تریجمینال استفاده می شود. عوارض جانبی رایج عبارتند از سرگیجه، تفکر غیرطبیعی، مشکل صحبت کردن، لرزش، یبوست و خشکی دهان است.
Onfi (کلوبازام): این آرامبخش معمولاً همراه با داروهای دیگر برای درمان کودکان و بزرگسالان با سندرم Lennox-Gastaut یا سایر موارد شدید صرع استفاده می شود. عوارض جانبی رایج خستگی، مشکلات هماهنگی، مشکلات صحبت کردن یا بلعیدن، خروج آب از دهان، تغییر اشتها، استفراغ، یبوست و سرفه است.
Keppra (levetiracetam): این یکی از داروهای محبوب داروهای ضد صرعی برای درمان بزرگسالان و کودکان است. این می تواند به تنهایی و یا با داروهای دیگر استفاده شود. عوارض جانبی رایج عبارتند از ضعف، مشکلات هماهنگی، سردرد، سرگیجه، سردرگمی، رفتار پرخاشگرانه، اسهال، یبوست، خواب آلودگی بیش از حد، از دست دادن اشتها، دو بینی و درد گردن یا مفصل.
دیلانتین (phenytoin): فنی توئین یکی از قدیمی ترین داروی ضد صرع که می تواند به تنهایی یا با داروهای دیگر برای صرع بزرگسالان و کودکان استفاده شود. عوارض جانبی رایج، مشکلات سقوط یا توقف خوابیدن، افزایش قند خون، حرکات چشم غیر طبیعی، لرزش، مشکلات هماهنگی، سردرگمی، سرگیجه، سردرد، یبوست و هیپرتروفی لثه (بزرگ شدن لثه) است.
(Depapote، Depakene (Valproic Acid: به تنهایی و یا با داروهای دیگر برای کودکان و بزرگسالان استفاده می شود اسید والپروک، در تشنج ابسنس یا کوچک، تشنج های تونیک کلونیک و تشنج های میوکلونیک را درمان می کند. عوارض جانبی رایج شامل خواب آلودگی، سرگیجه، سردرد، اسهال، یبوست، تغییرات اشتها، لرزش، تاری دید یا دو بینی، ریزش مو، نوسانات خلقی و مشکلات هماهنگی است.
Neurontin (گاباپنتین): گاباپنتین برای جلوگیری از تشنج، درمان سندرم پاهای بیقرار و کاهش درد نوروپاتیک استفاده می شود. عوارض جانبی رایج ضعف؛ لرزش؛ تاری دید یا دو بینی؛ مشکلات هماهنگی؛ تورم در دستان، بازوها، پاها، قوزک پا و کف پاها و درد پشت یا مفصل.
فنوباربیتال: به عنوان یکی از قدیمی ترین داروهای ضد صرع است فنوباربیتال یک باربیوترات است که همچنین یکی از بهترین داروهای شناخته شده و تحقیق شده است. این دارو به تنهایی یا با داروهای دیگر در بزرگسالان و کودکان استفاده می شود. عوارض جانبی رایج شامل خواب آلودگی، سردرد، سرگیجه، افزایش فعالیت، تهوع و استفراغ است.
Mysoline (پریمیدون): به تنهایی یا با داروهای دیگر برای درمان صرع، اغلب در کودکان استفاده می شود. عوارض جانبی رایج شامل سستی، خواب آلودگی، سرگیجه، خستگی، مشکلات هماهنگی، از دست دادن اشتها، دو بینی، حالت تهوع و استفراغ است.
Topamax، Trokendi XR، Qudexy XR (توپیرامات): به تنهایی یا با داروهای دیگر استفاده می شود توپیرامات برای درمان تشنجات تونیک و کلونیک عمومی و تشنج های کانونی استفاده می شود. این دارو همچنین همراه با داروهای دیگر برای درمان تشنج در افراد مبتلا به سندرم Lennox-Gastaut و نیز جلوگیری از میگرن استفاده می شود. عوارض جانبی رایج عبارتند از عدم اشتها، کاهش وزن، سرگیجه، سوزش در دست، لرزش، خواب آلودگی و اختلال در تمرکز.
Trileptal (اگزکاربازپین): این دارو به تنهایی و یا با داروهای دیگر در بزرگسالان و کودکان استفاده می شود. عوارض جانبی رایج شامل درد معده؛ حالت تهوع؛ استفراغ؛ حرکات چشم غیرقابل کنترل؛ خواب آلودگی؛ تغییر در راه رفتن و تعادل؛ اسهال؛ دهان خشک؛ و مشکلات صحبت کردن، تفکر یا تمرکز است.
Gabitril (تیاگابین): تیاگابین معمولاً برای درمان تشنجات کانونی در کودکان و بزرگسالان استفاده می شود. عوارض جانبی رایج سرگیجه، خواب آلودگی، مشکلات هماهنگی، تغییرات خلقی، مشکلات تمرکز و مشکل در حال سقوط و یا توقف در خوابیدن است.
Lamictal (لاموتريژين): برای درمان تشنج در کودکان و بزرگسالان استفاده می شود لاموتريژين نيز برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود. عوارض جانبی شایع شامل خواب آلودگی است. مشکلات هماهنگی؛ تاری دید یا دو بینی؛ سردرد؛ حالت تهوع؛ استفراغ؛ اسهال؛ یبوست؛ از دست دادن اشتها؛ کاهش وزن؛ لرزش؛ سوء هاضمه؛ ضعف؛ راش؛ و درد معده، پشت، مفصل یا قاعدگی.
Zarontin (اتوسوکسیماید): این دارو برای درمان تشنج ابسنس در کودکان و بزرگسالان استفاده می شود. عوارض جانبی رایج عبارتند از تهوع، اسهال، از دست دادن اشتها، کاهش وزن، سکسکه، خواب آلودگی، سرگیجه، سردرد، و مشکلات تمرکز.
(Zonegran (zonisamide: زونیساماید با سایر داروها برای کنترل تشنج استفاده می شود. عوارض جانبی رایج تهوع، کاهش وزن، اسهال، یبوست، سوزش سر دل، دهان خشک، سردرد، سرگیجه، سردرگمی، خستگی و دید دوگانه است.
Klonopin (کلونازپام): متعلق به کلاس benzodiazepines است کلونازپام یک آرام بخش است که به تنهایی یا با داروهای دیگر برای درمان تشنج استفاده می شود. عوارض جانبی رایج، خواب آلودگی، سرگیجه، کلام نامفهوم، مشکلات هماهنگی، بینایی تیره، احتباس ادراری و مسائل جنسی است.
Briviact (بریواراستام): این دارو جدیدتر است که در سال 2016 برای درمان تشنجات کانونی، معمولاً همراه با سایر داروها تأیید شد. عوارض جانبی رایج عبارتند از سرگیجه، عدم تعادل در راه رفتن، خواب آلودگی، حالت تهوع و استفراغ.
Aptiom (اسلیکاربازپین): این دارو نیز همراه با داروهای دیگر برای درمان تشنجات کانونی استفاده می شود. عوارض جانبی رایج تاری دید یا دید دوگانه، سرگیجه، خواب آلودگی، خستگی، کندی و مشکلات تعادل است.
Fycompa) perampanel): پرامپانل برای کودکان تنها با 12 سال سن و بزرگسالانی به تنهایی یا با داروهای دیگر برای تشنج های کانونی استفاده می شود و به عنوان یک داروی اضافی برای افراد مبتلا به تشنجات تونیک کلونیک نیز استفاده می شود. عوارض جانبی رایج شامل سرگیجه، خواب آلودگی، سردرد، حالت تهوع، یبوست، استفراغ، سردرد و مشکلات تعادل است.
Epidiolex (کانابیدیول): در سال 2018، اداره غذا و داروی آمریکا (FDA)، استفاده از اپیدیالوکس، بر پایه روغن شاهدانه که همچنین به عنوان CBD شناخته می شود برای درمان تشنج های شدید مرتبط با سندرم Lennox-Gastaut و سندرم Dravet در بیمارانی که 2 سال یا بیشتر هستند این به صورت خوراکی مصرف می شود و حاوی تتراهیدروکانابینول (THC) شیمیایی نیست. این اولین دارو که توسط FDA تایید شده است از (ماری جوانا) مشتق شده است. هنگامی که در کنار سایر داروها در مطالعات مورد استفاده قرار می گرفت اپیدولکس به کاهش تعداد تشنج در بیماران مبتلا به این دو سندرم کمک می کرد که کنترل آنها بسیار دشوار است. عوارض جانبی رایج شامل خواب آلودگی و بی حالی، افزایش آنزیم های کبدی، کاهش اشتها، اسهال، بثورات، خستگی، ضعف، مشکلات خواب و عفونت است.
داروهای عمومی
در ایالات متحده، 9 مورد از 10 نسخه با داروهای عمومی پر شده است. با این حال، داروهای ضد صرع عمومی با برخی از مشکلات همراه است.
اگر چه آنها حاوی یک عنصر فعال به عنوان نام تجاری هستند مواد غیر فعال در ژنریک ها ممکن است بین مارک ها بسیار متفاوت باشد. مقدار دارو که بدن شما جذب می کند نیز ممکن است متفاوت باشد. همچنین، در حال غیر شایع، ممکن است حساسیت به مواد تشکیل دهنده غیر فعال باشد.
بنیاد صرع هنگام تغییر از نام تجاری به داروهای عمومی یا تعویض بین علامت های تجاری عمومی، احتیاط می کند. برای افراد مبتلا به تشنج به سختی، نسخه های عمومی احتمالاً ایده خوبی نیستند. با این حال، اگر تشنج های شما به طور کلی کنترل می شود یک داروی معمول احتمالاً ایمن خواهد بود. فقط اطمینان حاصل کنید که با داروساز خود در مورد گرفتن دارو از همان تولید کننده در هر زمان صحبت کنید.
همیشه قبل از شروع پرش به نام تجاری یا سازنده دیگر با پزشک خود صحبت کنید.
جراحی
در حدود 30 درصد از افرادی که مبتلا به صرع هستند دو یا چند دارو، با هم یا جداگانه، به کنترل صرع نمی رسند. این به معنای صرع مقاوم یا مقاوم به دارو است. اگر در این گروه قرار دارید پزشک ممکن است عمل جراحی را انجام دهد.
جراحی توصیه می شود زمانی که شما دچار ضایعه مغزی، تومور یا جرمی هستید که باعث تشنج می شود و همچنین هنگامی که تشنج های کانونی دارید (تنها در یک قسمت مغز شما اتفاق می افتد) که با داروها کنترل نمی شوند.
جراحی سمت راست برای شما بستگی به نوع صرع شما و همچنین نتایج ارزیابی و تست قبل از جراحی شما خواهد داشت. این ارزیابی و آزمایش کمک می کند تا دکتر شما ریشه های تشنج های شما را پیدا کند و ببینید چگونه عمل جراحی ممکن است بر فعالیت های روزمره شما تأثیر بگذارد.
آزمایش ممکن است شامل الکتروانسفالوگرامها (EEGs)، آزمایشهای تصویربرداری برای بررسی تومورها یا آبسه ها و تستهای عملکردی عصبی باشد تا مطمئن شوند که عمل جراحی بر تواناییهایی مانند صحبت کردن و خواندن تاثیر نمی گذارد.
جراحی همیشه دارای خطرات است بنابراین باید همراه با مزایا و معایب آن باشد. برای بسیاری از مردم، جراحی می تواند به طور قابل توجهی سبب کاهش یا حتی توقف تشنج شود اما در دیگران، کمک نمی کند. خطرات شامل تغییر در شخصیت شما یا توانایی شما برای فکر کردن است هرچند اینها رایج نیستند.
اگر عمل جراحی داشته باشید حتی اگر شما بدون تشنج هستید هنوز باید حداقل دو سال داروی ضد صرع مصرف کنید. جراحی همچنین ممکن است سبب شود تا شما داروهای کمتری مصرف کنید و یا میزان دوز مصرفی شما را کاهش دهد.
چهار نوع جراحی برای درمان صرع استفاده می شود.
لوبکتومی
این شایعترین نوع عمل جراحی صرع است و در دو نوع وجود دارد: تمپورال و فرونتال. لوبکتومی فقط برای تشنجهای کانونی است که در یک ناحیه مغز شروع می شود.
دو فرم لوبکتومی
لوبکتومی تمپورال:
بخشی از لوب تمپورال حذف می شود.
نرخ موفقیت بالا است.
بسیاری از بیماران دارای تشنج کمتر یا بدون تشنج می شوند.
اگر دارو هنوز مورد نیاز است معمولاً یک دوز پایین استفاده می شود.
لوبکتومی فرونتال:
بخشی از لب جلویی برداشته می شود.
میزان موفقیت کمتر از لوبکتومی تمپورال است.
اکثر موارد، کنترل تشنج را بعد از جراحی بهتر می کنند.
بعضی از آنها بدون تشنج می شوند.
قطع Subpial متعدد
هنگامی که تشنج شما در ناحیه مغز شروع می شود که نمی تواند بیرون برود ممکن است قطع Subpial متعدد را انجام دهند.
می تواند تشنج ها را کاهش دهد یا متوقف کند در حالی که توانایی ها را حفظ می کند.
به طور موقت برای سندرم Landau-Kleffner (یک نوع نادر از صرع) موفق است.
کورپوس کولوسوتومی
مغز از نیمکره چپ و راست تشکیل شده است. Corpus callosum ارتباط و برقراری ارتباط بین آنها را تسهیل می کند. با این حال corpus callosum برای زنده ماندن ضروری نیست.
کولوزوتومی کورپوس:
Corpus callosum یا دو سوم از مسیر یا به طور کامل قطع می شود.
کاهش یا توقف ارتباط میان نیمکره ها.
نوع خاصی از تشنج ها می تواند متوقف شوند انواع دیگر کمتر تکرار می شوند.
این عمل بیشتر در کودکان انجام می شود که تشنج در یک طرف مغز شروع شده و به دیگران گسترش می یابد. معمولا جراح شما نخست دو سوم جلو را برداشته و تنها آن را زمانی کامل می کند که میزان تشنج را کاهش ندهد.
عوارض جانبی عبارتند از:
ناتوانی نام اشیای مشابه که در سمت چپ میدان دید شما دیده می شود.
سندرم دست آلین (از دست دادن توانایی شناختن و آگاهانه کنترل بخشی از بدن، مانند دست شما).
اگرچه این جراحی می تواند تا حد زیادی فرکانس تشنج را کاهش دهد اما تشنج در نیمکره ای که در آن شروع می شود را متوقف نمی کند و بعد از آن، تشنج های کانونی ممکن است حتی بدتر شود.
همیسفرکتومی
همیسفرکتومی یکی از قدیمی ترین تکنیک های جراحی برای صرع است. این شامل موارد زیر است:
مناطق جدا از مغز.
حذف بافت.
در گذشته، این اغلب یا بیشتر از نیمکره حذف می شد اما این روند در طول زمان تکامل یافته است.
این جراحی معمولاً برای کودکان استفاده می شود اما برای برخی از بزرگسالان نیز ممکن است مفید باشد. یک همیسفرکتومی تنها انجام می شود اگر:
تشنج شما فقط یک طرف مغز شماست.
آنها شدید هستند.
این نیمکره به دلیل آسیب ناشی از تشنج یا جراحت کار نمی کند مانند ارتباط با آنسفالیت Rasmussen، که به خوبی کار نمی کند.
دو نوع رایج ترین همیسفرکتومی عبارتند از:
آناتومیکال: در این روش، لوب های پیشانی، پاریتال، تمپورال و اکسیپوت که باعث تشنج می شود حذف می شود در حالی که ساقه مغز، گانگلیون های پایه و تالاموس باقی می ماند. این فرم شدید ترین است و ممکن است برخی از توانایی ها را از دست بدهد اما افرادی که این جراحی را انجام می دهند اغلب می توانند به خوبی عمل کنند.
فانکشنال: این روش شامل حذف بخش کوچکتر از نیمکره مسئول تشنج ها و قطع اتصال کورپوس کولوزوم می شود. نتیجه هر دو نوع 70 درصد از بیماران به طور کامل بدون تشنج می شوند. برای بیمارانی که هنوز پس از جراحی تشنج دارند ممکن است داروهای ضد صرع مورد نیاز باشد اما ممکن است دوز پایین نیاز باشد.
درمان های جدید برای افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو
نظرات (0)