پسوریازیس یک بیماری شایع پوستی و خودایمنی است که چرخه زندگی سلول های پوست را سریع تر می کند. این باعث می شود که سلول ها به سرعت در سطح پوست تولید شوند. سلول های پوستی اضافی، فلس ها و تکه های قرمز را ایجاد می کنند که خارش دارند و گاهی دردناک هستند.
پسوریازیس بیماری مزمن است که اغلب می آید و می رود. محققان نشان می دهند که پسوریازیس بین 2 تا 5 درصد جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد هدف اصلی درمان این است که سرعت رشد سلول های پوست را کند کنند. هیچ درمان برای پسوریازیس وجود ندارد اما شما می توانید علائم را مدیریت کنید. تدبیر شیوه زندگی، مانند مرطوب کننده، ترک سیگار و مدیریت استرس، ممکن است کمک کند.چندین روش درمان برای پسوریازیس در دسترس است اما نتیجه درمان معمولاً رضایت بخش نیست. پسوریازیس ممکن است با درمان موضعی یا سیستمیک کنترل شود. درمان موضعی شامل استفاده از کرم ها، لوسیون ها، ژل ها و اسپری ها بر روی سطح پوست است و اثر متفاوتی دارد. درمان سیستمیک به صورت خوراکی (قرص، کپسول) یا تزریق داخل وریدی (تزریق) انجام می شود. درمان کامل برای پسوریازیس با هیچ یک از داروهای موجود در دسترس نیست.
چه هنگام درمان پسوریازیس شروع شود؟
بیماران مبتلا به پسوریازیس که در طول دوره بهبودی بدون علامت هستند، نیازی به درمان ندارند.
نوع خفیف پسوریازیس که کمتر از 10٪ از کل بدن را تحت تاثیر قرار می دهد می تواند به اندازه کافی با درمان موضعی کنترل شود.
انواع شدید پسوریازیس که بیش از 20٪ از بدن را تحت تاثیر قرار می دهند معمولاً به درمان سیستمیک نیاز دارند.
مراحل متوسط و اولیه پسوریازیس شدید ممکن است تنها به درمان موضعی پاسخ دهند.
فتوتراپی یا ترکیبی از فتوتراپی با انواع دیگر درمان نیز یک گزینه مهم در پسوریازیس است.
کرم ها و لوسیون های پسوریازیس
کورتیکواستروئیدها برای پسوریازیس
کورتیکواستروئیدهای موضعی درمانی اصلی برای پسوریازیس خفیف تا متوسط هستند. استروئید ها به عنوان کرم، لوسیون، اسپری، ژل و پماد در دسترس هستند.
کرم ها و لوسیون ها تنها در ضایعات پسوریازیس به طور طبیعی ترشح کننده، ترجیح دارند.
اسپری ها و ژل ها ممکن است برای ضایعات در ناحیه های مودار پوست ترجیح داده شوند.
پماد برای ضایعات پسوریازیس خشک ترجیح داده می شود.
این برنامه های کاربردی استروئیدی هنگامی که تحت پوشش قرار می گیرند موثرتر می شوند پانسمان که پوست را از محیط پوشش می دهد. پس از حدود 3 هفته استفاده مستمر از استروئید ها، بهبود قابل توجه بالینی ممکن است.
انواع استروئید برای پسوریازیس
در ابتدا استروئیدهای قوی مانند بتامتازون 0.025٪، دگزامتازون 0.1٪، کلابتازول 0.05٪، تریامسینولون 0.1٪ و غیره استفاده می شود. استفاده از استروئید های قوی باید فقط برای شروع درمان و برای ضایعات شدید و غیر واکنش دهنده محدود شود. استروئید قوی باید فقط برای مدت کوتاهی مورد استفاده قرار گیرد و از برداشت ناگهانی آنها جلوگیری شود.
معمولاً مصرف استروئید دو بار در روز کافی است و کاربرد بیش از دو بار در روز مزایای بیشتری را برای بیمار به ارمغان نمی آورد. بعداً درمان ممکن است به استروئیدهای کمتری مانند هیدروکورتیزون 1٪ تا 2٪، mometasone ممتازون 0.1٪، فلوتیکازون 0.05٪ و میزان مصرف استروئید پس از کاهش ضایعات کاهش یابد.
عوارض جانبی استروئیدها
اثرات جانبی ناشی از استروئید موضعی عبارتند از:
نازک شدن پوست
هیپوپیگمانتاسیون
افزایش خطر ابتلا به عفونت های پوستی
خونریزی آسان
ناهنجاری های عروقی (استریای و تلانژکتازی)
سرکوب عملکرد هیپوفیز و آدرنال
خطر سندرم کوشینگ و دیگر اثرات سیستمیک استروئید موضعی حداقل است.
Calcipotriene برای پسوریازیس
کلسی پوترین (Calcipotriol) یک آنالوگ ویتامین D سینتتیک است. آن با سرکوب غیر نرمال باعث تکثیر و افزایش مفرط سلول های پوست می شود. همچنین تمایز طبیعی بین سلول های پوست را افزایش می دهد. Calcipotriene به ویژه در کنترل نوع پلاک مزمن پسوریازیس مفید است و اثر آن مشابه استروئید های قدرتمند است.
کلسی پوترین به صورت 0.005٪ پماد، کرم و محلول در دسترس است. دارو معمولاً دو بار در روز استفاده می شود. پس از حدود 1 تا 2 ماه از شروع درمان، مزایای قابل توجهی دیده می شود. این نتایج زمانی بیشتر است که کلسی پوترین همراه با استروئید موضعی توسط یک متخصص پوست تجویز شود.
عوارض جانبی کلسی پوترین
کلسی پوترین نباید در ضایعات پوستی پسوریازیس استفاده شود. عوارض جانبی کلسی پوترین عبارتند از: اریتم خفیف، خارش و پوسته پوسته شدن پوست. تحریک بیش از حد پوست گواهی قطع ارتباط با درمان است. Calcipotriene با متابولیسم کلسیم تداخل ندارد اما معمولاً باید در افراد مبتلا به هیپرکلسمی و افرادی که دارای مسمومیت با ویتامین D هستند اجتناب شود.
Tazarotene برای پسوریازیس
تازاروتن یک آنالوگ ویتامین A مصنوعی (رتینوئید) است که در قالب ژل به میزان 0.05 تا 0.1٪ در دسترس است. مصرف آن به صورت موضعی مانع تکثیر سلول ها می کند. این به این معنی است که رشد بیش از حد سلول های پوستی که باعث ایجاد پلاک های ضخیم در پسوریازیس می شود کاهش می یابد. همچنین دارای اثر ضد التهابی قابل توجه است. تازاروتن در درمان پسوریازیس خفیف تا متوسط با ضایعات پلاک پایدار موثر است. این ترکیب در مقایسه با استروئیدهای موضعی و کلسی پوترین موثرتر است.
عوارض جانبی تازاروتن
تازاروتن با درجه بالاتر از سوزش پوست همراه است و ممکن است پیلینگ پوستی ایجاد کند. باید در مناطقی با ضایعات پوستی حاد یا اگزاتوس اجتناب شود زیرا ممکن است باعث تحریک شدید پوست شود. این در زنان باردار به علت خطر تغییر شکل جنین ممنوع است.
کراتولیتیک برای پسوریازیس
عوامل کراتولیتیک ماتریکس بین سلولی را در لایه شاخی پوست حل می کنند و در پوست های ضخیم خشک به عنوان نرم کنده در پسوریازیس مورد استفاده قرار می گیرند. با عوامل کراتولیتیک سلول های اپیدرمی متورم، نرم و در نهایت پوسته پوسته می شوند.
اسید سالیسیلیک معمولاً به عنوان عامل کراتولیتیک استفاده می شود. این محلول 10 تا 20 درصد است که دو بار در روز استفاده می شود.
دیگر عوامل کراتولیتیک عبارتند از رزورسینول (3 تا 10 درصد) و اوره (5 تا 20 درصد).
امولینت ها برای پسوریازیس
رطوبت دهنده ها مواد روغنی ملایم هستند که به پوست خشک و ترک خورده اعمال می شوند تا پوست را خیس کرده و اثر نرم کننده ایجاد کند. این یک پوشش محافظ را روی پوست ایجاد می کند و کشش پوست را باز می کند. رایحه های معمول استفاده شده عبارتند از روغن کنجد، روغن زیتون، پارافین سخت و نرم، موم زنبورها و پارافین مایع.
Coal tar برای پسوریازیس
کولتار یک پماد خام دارویی است که دارای ترکیبات مختلف فنولی است که می تواند موجب تخریب ضایعات پوست پسوریازیس در بسیاری از بیماران شود. با این وجود احتمال ریسک بالایی پس از قطع درمان با کولتار وجود دارد. استفاده از کولتار به علت بوی تند و تلخ، لکه دار شدن و ویژگی های تحریک کننده و به علت بالا بودن واکنش های آلرژیک مرتبط، استفاده از آن، کاهش یافته است.
آنترالین برای پسوریازیس
آنترالین ضایعات پوستی در پسوریازیس را کاهش می دهد اما به علت سوزش پوست، لکه دار کردن، خارش شدید و تغییر رنگ پوست همراه با استفاده از آن، به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد. گاهی اوقات ممکن است در ترکیب با درمان نور UV (فتوتراپی) استفاده شود.
فتوتراپی
فتوتراپی در درمان پسوریازیس مفید است. برای این منظور می توان از نور ماوراء بنفش طبیعی یا مصنوعی استفاده کرد. اشعه ماوراء بنفش طبیعی (UVA یا UVB) اشعه ماوراء بنفش A یا B به تنهایی یا در ترکیب با داروهای حساس به نور برای درمان پسوریازیس استفاده می شود. عوارض جانبی ناخواسته فتوتراپی عبارتند از قرمزی، خارش، سوزش پوست و سوختگی پوست. اثرات نامطلوب بسته به نوع درمان متفاوت است. تابش اشعه ماوراء بنفش در طولانی مدت خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش می دهد
انواع نور درمانی
مهمترین روشهای فتوتراپی عبارتند از:
مواجه شدن کوتاه مدت با نور خورشید روزانه
تحت تاثیر قرار گرفتن در معرض اشعه UVB مصنوعی برای ضایعات موضعی کوچک از پسوریازیس خفیف تا متوسط است
درمان با باند باریک UVB
درمان با ماوراء بنفش پسورالن (PUVA)
PUVA برای پسوریازیس
درمان PUVA یکی از محبوب ترین روش های نور درمانی در درمان پسوریازیس است. پسورالن پوست را به اشعه UV-A، از منابع طبیعی یا مصنوعی حساسیت می دهد. پسورالن ها به صورت خوراکی (metoxalan 0.4 تا 0.6mg / kg) و یا موضعی (1٪ محلول methoxsalen) در ضایعات پسوریازیس پس از آن که بیمار در معرض اشعه UV-A قرار گرفته است. چنین جلسات 3 بار در هفته انجام می شود و قبل از پیشرفت بالینی قابل توجه، چندین جلسه لازم است.
UV-B برای پسوریازیس
اشعه ماوراء بنفش B همچنین می تواند در ترکیب با کولتار برای درمان پسوریازیس مورد استفاده قرار گیرد. این به عنوان رژیم Goeckerman شناخته شده است به نام پزشک که این درمان را محبوب ساخته است. این رویکرد امروزه به طور گسترده ای مورد استفاده قرار نمی گیرد زیرا زمان مصرف دارد و داروهای مدرن می توانند هر دو مؤثرتر و راحت باشند. علاوه بر این، اشعه های UV-B با افزایش خطر ابتلا به پیری زودرس پوست، آفتاب سوختگی و افزایش خطر ابتلا به سرطان پوست همراه است.
مطالب مرتبط:
- آیا سرکه سیب به درمان پسوریازیس کمک می کند؟
- چگونه پسوریازیس را با روغن زیتون درمان کنیم
- بهترین روغن های معطر برای درمان خانگی پسوریازیس
نظرات (0)