هدف از درمان بیماری پارکینسون کنترل علائم و نشانه ها برای مدت زمان طولانی برای به حداقل رساندن عوارض جانبی است. مطالعات نشان می دهد که اگر درمان در مدت کوتاهی پس از تشخیص برقرار نشود کیفیت زندگی بیمار به سرعت رو به وخامت می رود.
تحقیقات دارویی جدید، نتایج امیدوارکننده ای در موش ها برای توسعه علائم حرکتی بیماری پارکینسون را نشان می دهد. یک تیم در فنلاند نشان می دهد که مهار آنزیمی به نام پروپیل الیگوپپتیداز مغز موش ها را از (یک پروتئین متراکم) مشخصه بیماری پارکینسون پاک می کند و آسیب بیشتر به مغز را متوقف و اختلال حرکت را تصحیح می کند. خلاصه نتایج تیم دانشگاه هلسینکی در فنلاند در مجله علوم اعصاب آورده شده است پس از کمتر از 2 هفته درمان، علائم حرکتی در موش عملاً ناپدید شده بود و آنها تا پس از به پایان رسیدن آزمایش ظاهر نشدند.
بیماری پارکینسون اختلال حرکتی است که سبب از دست دادن سلول های تولید کننده دوپامین در مغز می شود. این سبب چهار علائم اصلی شامل: لرزش، سفتی، کندی حرکت و اختلال تعادل و هماهنگی می شود.
دیگر نشانه های بیماری پارکینسون شامل:
تغییرات افسردگی و عاطفی.
مشکل در صحبت کردن، جویدن و بلع.
یبوست یا مشکلات ادرار .
مشکلات پوستی.
خواب آشفته.
داروها می توانند علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهد اما در حال حاضر هیچ درمانی شناخته شده وجود ندارد در حالی که هیچ کس نمی داند که دقیقا چه چیز باعث بیماری پارکینسون است دانشمندان گمان می برند که مشخصه این بیماری انبوهی از یک پروتئین معیوب به نام آلفا synuclein است که به سلول های درگیر مغزی آسیب می رساند.
آلفا synuclein مستعد ابتلا به ساختارهای معیوب است که علت آن misfold و تجمع است.
تصور می شود که عدم توانایی در پاک کردن پروتئین معیوب نیز ممکن است به بیماری پارکینسون کمک کند.
مطالعات قبلی نشان داده اند که آنزیمی به نام پرپ می تواند تجمع آلفا synuclein معیوب را تسریع نماید.
این یک حوزه پژوهشی کلیدی برای دکتر میوهانن است که یک گروه را برای بررسی نقش پرپ در اختلالات عصبی هدایت نماید.
در مطالعه جدید، آزمایش های تیم با ترکیبی به نام KYP-2047 است که پرپ PREP را در مدل موش دارای پارکینسون مسدود می کند.
مسدود کردن PREP نیز تولید دوپامین را افزایش می دهد.
نتایج نشان می دهد که مسدود کردن PREP مغز حیوانات را از توده آلفا synuclein پاک کرده و علائم حرکتی مشخصه این بیماری را تصحیح می کند.
برای این تحقیق ابتدا ژن های موش ها با یک ویروس تغییر داده می شود همانطور که آنها مسن تر می شوند مغز آنها شروع به جمع آوری پروتئین misfolded کرده و سبب علائم حرکتی بیماری پارکینسون می شود.
تیم با مسدود کننده PREP شروع به درمان موش ها می نمایند تنها پس از شروع، علائم حرکتی موش ها پاک می شود.
آنها همچنین دریافتند که به نظر می رسد مسدود کننده PREP سبب افزایش تولید دوپامین در مقایسه با حیوانات درمان نشده می نماید. اما در حال حاضر درمان هایی برای کنترل علائم و نشانه های بیماری پارکینسون وجود دارد که در این مقاله مختصر بیان می شود.
درمان علامتی و محافظت نورون ها
علائم غیر موتور
درمان علامتی، درمان اولیه بیماری پارکینسون
درمان علامتی و محافظت نورون ها
درمان دارویی بیماری پارکینسون را می توان به درمان علامتی و محافظت نورونی تقسیم کرد. در این زمان هیچ درمان عصبی و یا تغییر دهنده ثابت برای این بیماری وجود ندارد. لوودوپا، همراه با کاربی دوپا، یک مهار کننده دکربوکسیلاز محیطی (PDI) است که استاندارد طلایی برای درمان علامتی بیماری پارکینسون است. کاربی دوپا مانع از دکربوکسیلاسیون لوودوپا به دوپامین در گردش خون سیستمیک می شود و اجازه می دهد تا لوودوپای بیشتری به سیستم عصبی مرکزی توزیع شود. لوودوپا بیشترین منافع ضد پارکینسون را برای علائم و نشانه های موتور با کمترین عوارض جانبی در کوتاه مدت فراهم می کند. با این حال، استفاده طولانی مدت از آن ها با توسعه نوسانات موتور و دیسکینزی همراه است. هنگامی که نوسانات و دیسکینزی مشکل ساز شود حل و فصل آنها دشوار است.
مهار کننده های (MAO) - B مونوآمینواکسیداز را می توان برای درمان اولیه بیماری در نظر گرفت. این داروها منافع علامت خفیفی دارند و اثرات سوء زیادی نیز دارند با توجه به بررسی کوکران، نتایج طولانی مدت در شاخص های کیفیت زندگی تا 20- 25٪ بهبود یافته است.
آگونیستهای دوپامین (ropinirole, pramipexole) منافع علامتی متوسط و تاخیر توسعه دیسکینزی را در مقایسه با لوودوپا فراهم می کنند. بررسی پایگاه داده های کوکران و PubMed در سال های 1990 - 2008 نشان داد که این داروها باعث افزایش 15٪ در عوارض جانبی مانند خواب آلودگی، شروع خواب ناگهانی، توهم، ادم و اختلالات کنترل تکانه (به عنوان مثال، قمار پاتولوژیک، خرید و استفاده از اینترنت با هایپرسکشوال و احتکار) می شود. توجه داشته باشید که بیماران ممکن است تمایلی به ذکر این وقایع نداشته و یا ممکن است به دنبال درمان آن نباشند.
داروهای ضد بیماری پارکینسون معمولاً کنترل مناسبی از علائم حرکتی بیماری پارکینسون برای 4 - 6 سال فراهم کند. بعد از آن ناتوانی با وجود بهترین مدیریت پزشکی پیشرفت می کند و بسیاری از بیماران در دراز مدت دچار عوارض موتور از جمله نوسانات و دیسکینزی می شوند. علل اضافی ناتوانی در اواخر بیماری شامل بی ثباتی (مشکل تعادل) و زوال عقل است. بنابراین، درمان علامتی برای اواخر بیماری نیاز به استراتژی های مختلف دارد.
درمان عصبی با هدف کاهش سرعت، بلوک و یا معکوس کردن پیشرفت بیماری است اگر چه هیچ درمان ثابت شده ای محافظت نورونی را فراهم نمی کند علاقه به اثرات طولانی مدت از مهارکننده های MAO-B وجود دارد. در حال حاضر عوامل دیگری شامل کراتین و isradipine تحت بررسی است.
در بیماران جوان تر، تاکید بیشتر بر ملاحظات بلند مدت می شود بیماران جوان یک امید به زندگی طولانی تر و احتمال بیشتری برای ابتلا به نوسانات موتور و دیسکینزی دارند. برای بیماران مسن و کسانی که مبتلا به اختلال شناختی هستند تاکید کمتری بر ملاحظات بلند مدت می شود و به جای آن، تمرکز بر ارائه سود علامتی کافی در کوتاه مدت است.
برای بیمارانی که نوسانات موتور و دیسکینزی دارند به اندازه کافی نمی توان با دستکاری دارو موفق بود و جراحی در نظر گرفته می شود. گزینه جراحی اصلی تحریک عمقی مغز (DBS) است که تا حد زیادی جایگزین جراحی ضایعه کاهنده عصب است. تزریق ژل روده ای لوودوپا / کاربی دوپا در برخی از کشورها در دسترس است و در برخی دیگر از جمله ایالات متحده در آزمایش های بالینی است.
علائم غیر موتور
اکنون مشخص شده که علائم غیر موتور در بیماری پارکینسون ممکن است رنج آور و یا سخت تر از علائم حرکتی باشد. علائم غیر موتور می تواند به اتونوم، شناختی / روانی و حسی طبقه بندی شود و ممکن است شامل افسردگی، زوال عقل، توهم، حرکت سریع چشم (REM) اختلال رفتار (RMD)، افت فشارخون وضعیتی و یبوست باشد. علائم غیر موتور همچنین می توانید شامل نوسان، افسردگی خاص، درد، بی حسی، پارستزی / دیستزی، بیقراری حرکتی و سندرم پاهای بی قراری باشد. شناخت علائم غیر موتور بیماری پارکینسون برای مدیریت مناسب بیماری ضروری است.
AAN در سال 2010 دستورالعمل در درمان علائم غیر موتور بیماری پارکینسون را منتشر کرد. توصیه های زیر
سیلدنافیل سیترات (ویاگرا) ممکن است برای درمان اختلال نعوظ در نظر گرفته شود.
پلی اتیلن گلیکول ممکن است برای درمان یبوست در نظر گرفته شود.
مودافینیل باید برای بیماران با تجربه ذهنی خواب آلودگی مفرط در طول روز در نظر گرفته شود.
برای بی خوابی، شواهد برای حمایت و یا رد استفاده از لوودوپا برای بهبود پارامترهای خواب هدف ناکافی است و توسط علائم حرکتی تحت تاثیر قرار نمی گیرد. شواهد نیز برای حمایت یا رد استفاده از ملاتونین برای اختلال خواب ناکافی است.
لوودوپا / کاربی دوپا باید برای درمان حرکات اندام دوره ای از خواب در بیماری پارکینسون در نظر گرفته شده اما داده های کافی برای حمایت یا رد استفاده از آگونیست های دوپامین nonergot برای درمان این بیماری یا سندرم پاهای بی قرار وجود ندارد.
متیل فنیدیت ممکن است برای خستگی در نظر گرفته شود (توجه داشته باشید که متیل فنیدیت به طور بالقوه برای استفاده اعتیاد آور است).
شواهد برای حمایت و یا رد درمان های خاص برای افت فشار خون وضعیتی، بی اختیاری ادرار، اضطراب و RMD ناکافی است.
درمان علامتی، درمان اولیه بیماری پارکینسون
داروهایی که معمولاً برای منافع علامتی علائم حرکتی در مراحل اولیه بیماری پارکینسون استفاده می شود عبارتند از لوودوپا، مونوآمین اکسیداز (MAO) مهار کننده های B و آگونیست های دوپامین می باشد.
لوودوپا
لوودوپا، همراه با یک مهار کننده دوپا دکربوکسیلازهای جانبی مانند کاربی دوپا، استاندارد درمان علامتی برای بیماری پارکینسون است. این بیشترین بهره ضد پارکینسونیسم را با کمترین عوارض جانبی در کوتاه مدت فراهم می کند. با این حال، استفاده طولانی مدت از لوودوپا است با توسعه نوسانات و دیسکینزی همراه است. هنگامی که نوسانات و دیسکینزی مشکل ساز شده، حل و فصل آنها دشوار می شود.
لوودوپا / کاربی دوپا که در دوز پایین معرفی و به آرامی افزایش می یابد. کاربی مانع از دکربوکسیلاسیون لوودوپا به دوپامین در گردش خون سیستمیک می شود و اجازه می دهد لوودوپا بیشتری را به سیستم عصبی مرکزی تحویل شود.
در حال حاضر لوودوپای در دسترس در ایالات متحده شامل قرص لوودوپا / کاربی دوپا (IR) سریع رهش (Sinemet) ، قرص لوودوپا / کاربی دوپا (CR) با کنترل آزاد شونده (Sinemet CR)، و قرص متلاشی شونده لوودوپا / کاربی دوپای خوراکی (Parcopa) است. این قرص به صورت خوراکی از هم پاشیده است در دهان جذب نمی شود بلکه در بزاق به محل های جذب در پروگزیمال روده کوچک سفر می کند.
لوودوپا / کاربی دوپا همچنین با entacapone یک مهار کننده کاتکول - O - متیل (COMT) در دسترس ترکیب می شود هنگامی که entacapone در ترکیب با لوودوپا و کاربی دوپا داده می شود میزان پلاسمایی لوودوپا بالاتر و پایداری بیش تر از تجویز لوودوپا و کاربی به تنهایی است. لوودوپا / کاربی دوپا / entacapone در بیماری پارکینسون در بیماران مبتلا به نوسانات موتور مفید است. بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون اولیه تحت درمان با لوودوپا / کاربی دوپا / entacapone (Stalevo) از بیماران تحت درمان با لوودوپا / کاربی دوپا توسعه دیسکینزی بیشتر داشتند بنابراین، لوودوپا / کاربی دوپا / entacapone برای درمان بیماری توصیه نمی شود.
لوودوپا در ترکیب با یک مهار کننده دوپا دکربوکسیلاز در دوز پایین شروع و به آرامی تیتر آن برای کنترل علائم بالینی بیماری افزایش می یابد. بسیاری از بیماران یک پاسخ خوب در دوز روزانه 300 - 600 میلی گرم / روز لوودوپا برای 3 - 5 سال یا بیشتر (معمولا 3 یا 4 بار تقسیم در روز) تجربه می کنند. از دوزهای بالاتر از نیاز برای کنترل علائم باید اجتناب شود زیرا دوزهای بالاتر خطر توسعه دیسکینزی را افزایش می دهد. اگر تهوع رخ دهد دوز لوودوپا را می توان بلافاصله پس از غذا مصرف کرد. اقدامات اضافی برای کاهش تهوع شامل اضافه کردن دومپریدون است سایر عوارض جانبی شامل سرگیجه و سردرد است. در بیماران مسن سردرگمی، توهم، اضطراب، توهم و جنون ممکن است معمولاً دیده می شود.
مهار کننده های MAO - B
مهار کننده های MAO-B مانند selegiline و rasagiline ممکن است برای درمان علامتی اولیه بیماری پارکینسون استفاده شود. این داروها منافع علامتی خفیف ارائه می دهند، پروفایل اثر سوء عالی دارند و ممکن است عوارض طولانی مدت را بهبود بخشد. این خصوصیات مهارکننده MAO - B یک انتخاب خوب به عنوان درمان اولیه برای بسیاری از بیماران است. زمانی که مهار کننده MAO - B به تنهایی برای کنترل خوب علائم حرکتی کافی نیست دیگر داروها (به عنوان مثال، آگونیست دوپامین یا لوودوپا) می تواند اضافه شود.
selegiline به عنوان درمان کمکی 5 میلی گرم هر روز صبح و حداکثر 10 میلی گرم / روز) در بیمارانی تحت درمان با لوودوپا / کاربی دوپا استفاده می شود. Rasagiline برای درمان علائم و نشانه های بیماری پارکینسون به صورت تک درمانی اولیه (1 میلی گرم / روز) و به عنوان درمان کمکی (0.5- 1.0 میلی گرم / روز) به همراه لوودوپا تجویز می شود. عوارض جانبی بالقوه شامل تهوع، سردرد و سرگیجه است.
آگونیستهای دوپامین
درمان اولیه با آگونیست دوپامین، که به لوودوپا می تواند اضافه شود با نوسانات موتور و دیسکینزی کمتر از لوودوپا به تنهایی در ارتباط است. تجزیه و تحلیل مطالعات نشان می دهد که آگونیست های دوپامین در به تاخیر انداختن علائم حرکتی موثر است آگونیست های دوپامین معمول که استفاده می شود عبارت از پرامیپکسول و ropinirole می باشد.
آگونیستهای دوپامین سود علامتی ارائه می دهد که قابل مقایسه با لوودوپا / کاربی دوپا در مراحل اولیه بیماری است اما این عوامل فاقد اثربخشی کافی برای کنترل علائم و نشانه های بیماری پیشرفته تر است. آگونیستهای دوپامین عوارض جانبی بیش از لوودوپا، از جمله خواب آلودگی، توهم، ادم و اختلالات کنترل تکانه دارد. با این حال، این عوارض جانبی با کاهش دوز یا قطع دارو حل و فصل می شود.
عوامل آنتی کلی نرژیک
عوامل آنتی کلی نرژیک می تواند برای بیماران مبتلا به ناتوانی ناشی از لرزش که به اندازه کافی با داروی دوپامینرژیک کنترل نمی شود استفاده شود اما این داروهای خط اول نیست چرا که اثر آنها محدود و امکان عوارض جانبی عصبی دارند داروهای آنتی کلی نرژیک لرزش رادر حدود 50٪ از بیماران تسکین می دهد اما بطور معنی داری بر برادیکینزی و یا سفتی موثر نیست از آنجا که لرزش ممکن است به یک دارو آنتی کولینرژیک پاسخ دهد اما به دیگری پاسخ ندهد معمولاً اگر داروی اولی موفق نباشد با یک عامل آنتی کولینرژیک دوم می توان تلاش کرد برای به حداقل رساندن عوارض جانبی (شامل مشکل در حافظه، گیجی و توهم) این داروها باید با دوز پایین معرفی و به آرامی افزایش یابند.
یکی از شایع ترین استفاده از آنتی کولینرژیک تری هگزیفنیدیل است دوز اولیه تری هگزیفنیدیل باید کم و به تدریج افزایش یابد توصیه می شود برای درمان تنها با یک دوز 1 میلی گرم شروع شود مقدار مصرف را می توان با تیتر 1 میلی گرم در هر هفته ادامه تا زمانی که در مجموع 4 - 6 میلی گرم در روز یا تا زمانی که کنترل رضایت بخش به دست آید برخی از بیماران ممکن است به دوزهای بالاتر نیاز داشته باشند بنزتروپین نیز معمولاً با دوز اولیه 0.5 - 1 میلی گرم در روز در هنگام خواب استفاده می شود دوز را می توان در فواصل هفتگی از 0.5 میلی گرم به حداکثر 6 میلی گرم / روز افزایش داد.
آمانتادین
آمانتادین یک عامل ضد ویروسی است که فعالیت ضد پارکینسونیسم دارد مکانیزم عمل به طور کامل شناخته نشده است آن ممکن است دوپامین و نوراپی نفرین را از محل های ذخیره سازی آزاد و سبب مهار بازجذب دوپامین و نوراپی نفرین شود.
آمانتادین است که معمولاً با دوز 100 میلی گرم در روز معرفی و به آرامی به دوز نگهدارنده اولیه 100 میلی گرم 2 یا 3 بار در روز افزایش یابد. عوارض جانبی بالقوه آمانتادین گیجی و هذیان هستند عوارض جانبی شایع شامل تهوع، سردرد، سرگیجه و بی خوابی است. عوارض جانبی کمتر گزارش شده عبارتند از اضطراب و تحریک پذیری، عدم تعادل، ادم محیطی و افت فشار خون وضعیتی است.
نظرات (0)