پوست بزرگترین عضو بدن است که مساحت آن در حدود 20 فوت مربع است. پوست یک ارگان بسیار چشمگیر است که عملکردهای حیاتی بسیاری دارد.
پوست به عنوان محفظه ای عمل می کند که از ورود آب به بدن جلوگیری می کند از بین رفتن آب را کاهش می دهد و بدن را از عفونت محافظت می کند. همچنین به تنظیم دمای بدن کمک می کند پیش ماده ویتامین D تولید می کند ما را از آسیب در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت می کند و اطلاعات موجود در محیط را تشخیص می دهد. علاوه بر این، پوست حاوی سلولهایی است که متعلق به سیستم ایمنی بدن و باکتریهای ساکن هستند که از طرق مختلف به ما کمک می کنند.
اگرچه پوست از ورود آب و بسیاری از مواد دیگر به بدن جلوگیری می کند اما یک سد کامل بین بدن و جهان خارج نیست. به همین دلیل است که برخی داروها از طریق پوست قابل جذب هستند که این برای ما مفید است و به همین دلیل برخی مواد شیمیایی موجود در مواد آرایشی نیز از طریق پوست قابل جذب هستند که این امر ممکن است به بدن آسیب برساند. علاوه بر این، برخی از منافذ پوستی ما اجازه می دهد آب هنگام تعریق از بدن خارج شود. این روند به ما کمک می کند تا دمای ثابت بدن را حفظ کنیم.
پوست بزرگترین عضو بدن است که هم سطح داخلی و هم سطح روی بدن را در بر می گیرد. کبد بزرگترین عضو داخلی بدن است. پوست یک ارگان شگفت انگیز است که در طول زندگی ما دارای عملکردهای اساسی است
ساختمان پوست: یک مرور کلی
پوست از دو لایه تشکیل شده است - اپیدرم بیرونی، نازک تر و درم داخلی ضخیم تر. در زیر درم هیپودرمیس وجود دارد که به آن لایه زیر جلدی نیز گفته می شود جایی که چربی در آن ذخیره می شود. هیپودرم جزئی از پوست محسوب نمی شود اگرچه پایه های فولیکول های مو و غدد عرق ممکن است به داخل هیپودرم گسترش یابد. بافت زیر جلدی عمیق تر (هایپودرمیس) از چربی و بافت پیوندی ساخته شده است.
اپیدرم
فراوانترین سلولهای اپیدرم، کراتینوسیت ها هستند که به صورت لایه ای چیده شده اند. کراتینوسیت ها در قسمت فوقانی اپیدرم حاوی پروتئینی به نام کراتین هستند. کراتین اپیدرم را قوی و ضد آب می کند. سلول هایی به نام ملانوسیت ها که یک رنگدانه محافظ به نام ملانین تولید می کنند نیز در اپیدرم وجود دارند. علاوه بر این، سلول های مرکل که لمس های نوری را کشف می کنند و سلول های لانگرهانس که جزئی از سیستم ایمنی بدن هستند در اپیدرم قرار دارند.
درم
درم Dermis حاوی الیاف کلاژن و الاستین، فولیکول های مو، غدد سباسه، بخش های مارپیچ شده از غدد عرق، رگ های خونی و لنفاوی، اعصاب، گیرنده های حسی و سلول های سیستم ایمنی بدن است. غدد چربی ماده ای روغنی به نام سبوم تولید می کنند. بیشتر غددهای چربی به یک فولیکول مو وصل می شوند.
به هر فولیکول مو یک عضله راست کننده پیلی متصل شده است که باعث می شود موها در هنگام سرما و یا هنگام تجربه احساسات قوی، سیخ شوند.
باکتریهای ساکن در سطح پوست
شاید تعجب آور باشد که بدانیم باکتری ها بخش مهمی از پوست ما هستند. باکتری هایی که خانه خود را در آنجا تشکیل می دهند برخلاف بازدید کنندگان موقتی که به عنوان باکتری گذرا شناخته می شوند باکتریهای مقیم شناخته شده اند.
باکتریهای مقیم به طور کلی بی ضرر یا حتی مفید هستند. آنها زباله های اسیدی تولید می کنند. ضایعات باکتریایی و اسید لاکتیک موجود در عرق ما باعث می شود سطح پوست pH در حدود 4 تا 5 داشته باشد. این pH برای باکتری های معمولی که در اطراف خود حمل می کنیم مناسب است اما برای بسیاری از باکتری ها و قارچ های مضر بسیار کم است. بنابراین جمعیت باکتریهای ما به محافظت از صدمات توسط میکروبهای دیگر کمک می کند. این باکتری همچنین ممکن است فعالیت سیستم ایمنی بدن را تقویت کرده و با روش های دیگر با پاتوژن ها (میکروب های ایجاد کننده بیماری) مبارزه کند.
اپیدرم در بیشتر بدن از چهار لایه تشکیل شده است. stratum lucidum فقط در پوستهای ضخیم مخصوصاً پوست موجود در کف پا و کف دست وجود دارد.
کراتینوسیت ها و کراتین در اپیدرم
در پایه اپیدرم سلولهایی به نام کراتینوسیت وجود دارد. این سلول ها برای ساخت کراتینوسیت های جدید تقسیم می شوند. سلولهای جدید به آرامی از طریق اپیدرم حرکت می کنند تا اینکه به لایه بالایی یا لایه corneum برسند. روند مهاجرت حدود یک ماه طول می کشد.
با مهاجرت کراتینوسیت ها، آنها به تدریج ماده شیمیایی به نام کراتین تولید می کنند. کراتین یک پروتئین فیبری است که موها و ناخن ها را تشکیل می دهد و همچنین در سلول های پوستی وجود دارد. این پوست را سفت و سخت می کند و توانایی انسداد حرکت آب از طریق پوست را دارد. تا زمانی که کراتینوسیت های مهاجر به سطح اپیدرم می رسند یک شکل مسطح، شش ضلعی دارند و کراتین آنها کاملاً شکل می گیرد.
در لایه corneum کراتینوسیت ها از بین می روند ، اگرچه کراتین سخت آنها، هنوز از پوست محافظت می کند. سرانجام سلولهای مرده از بین می روند. این تلفات معمولاً با تولید سلولهای جدید متعادل می شود. سلولهایی که بدن را ترک می کنند بخش بزرگی از گرد و غبار خانگی را تشکیل می دهند.
محققان تخمین می زنند که ما هر دقیقه 30،000 تا 40،000 سلول پوستی یا 500 میلیون سلول در روز از دست می دهیم.
ساختار اپیدرم
اپیدرم و تولید ویتامین D
روند تولید ویتامین D در بدن یک فرایند چند مرحله است. مراحل اساسی در زیر آمده است.
یک ماده شیمیایی در اپیدرم به نام 7- دهیدروکلسترول توسط نور ماوراء بنفش خورشید برخورد می کند.
7- دهیدروکلسترول به شکل غیرفعال ویتامین D به نام کولکالسیفرول تبدیل می شود.
کولکالسیفرول در کبد به کلسیدیول تبدیل می شود.
کلسیدیول در کلیه ها به کلسیتریول تبدیل می شود. کلسیتریول شکل فعال ویتامین D است.
ویتامین D برای جذب کلسیم در روده کوچک ضروری است. کلسیم به استخوان ها ارسال می شود و آنها را قوی نگه می دارد. این ویتامین همچنین ممکن است فعالیت سیستم ایمنی بدن را تقویت کند.
سلولهای ملانوسیت و لانگرهانس و مرکل
ملانوسیت ها
ملانوسیت ها در لایه زیرین اپیدرم یافت می شوند. این سلول ها ملانین را می سازند رنگدانه ای که به پوست می دهد. رنگدانه به سلولهای اپیدرمی دیگر منتقل می شود. ملانین نور ماوراء بنفش را جذب می کند و از آسیب دیدن بدن جلوگیری می کند. این مهم است که بدانیم که ملانین کاملاً از نور UV ما محافظت نمی کند. هنگام قرار گرفتن در معرض نور خورشید، یک نوع محافظت اضافی نیز لازم است.
سلولهای لانگرهانس و مرکل
اپیدرم همچنین حاوی سلولهای لانگرهانس و مرکل است. سلولهای لانگرهانس به عنوان نوعی سلول دندریتیک طبقه بندی می شوند زیرا در مقطعی از زندگی دارای پسوندهایی به نام دندریت هستند. آنها بخشی از سیستم ایمنی هستند اما نحوه عملکرد آنها کاملاً مشخص نیست. زیست شناسی آنها یک منطقه فعال در زمینه تحقیق است. سلول های مرکل در پایه اپیدرم قرار دارند. آنها نزدیک به انتهای عصب قرار دارند و نسبت به لمس به نور حساس هستند.
سایر سلولها و مواد شیمیایی
درم حاوی سلولهای حسی دیگر و همچنین انواع مواد شیمیایی است. این مواد شیمیایی شامل لیپیدها و پپتیدهای ضد میکروبی (زنجیره های کوتاه اسیدهای آمینه که با عوامل بیماری زا مبارزه می کنند) است. اپیدرم حاوی رگهای خونی نیست. مواد مغذی سلولهای اپیدرمی توسط رگهای خونی موجود در درم تأمین می شود مواد زاید ساخته شده توسط سلول ها را نیز از بین می برد.
غدد درمیس
غدد سباسه
درم شامل سه نوع غده پوستی است: غدد سباسه، غدد اکرین یا مروکرین و غدد آپوکرین. غدد سباسه معمولاً به فولیکول های مو متصل می شوند. آنها سبوم را ترشح می کنند یک ماده روغنی است که شامل مخلوطی از چربی ها است. سبوم پوست و مو را روان و ضد آب می کند. بیشترین مقدار سبوم در دوران بلوغ ترشح می شود.
غدد اکرین
پوست ما حاوی دو نوع غدد عرق یا غدد عرق آور است. غدد اکرین در بیشتر بدن وجود دارد و عرق را مستقیماً بر روی سطح پوست آزاد می کند. این عرق آبکی و تقریباً بی بو است. این ماده حاوی بسیاری از مواد شیمیایی محلول، از جمله آب، اوره (ماده زائد حاصل از متابولیسم پروتئین)، اسید لاکتیک و کلرید سدیم است.
غدد آپوکرین
غدد آپوکرین فقط در مناطق خاصی مانند زیر بغل یافت می شود. آنها در دوران بلوغ فعال می شوند و مایع غلیظ، شیری و چربی را درون یک فولیکول مو آزاد می کنند. شرایط خاصی مانند استرس باعث تحریک ترشح مایعات از غدد آپوکرین می شود. هنگامی که مایع بی بو به سطح پوست می رسد باکتری ها آنرا تجزیه می کنند و ترکیبات بو ایجاد می کنند. عملکرد غدد آپوکرین ناشناخته است. گفته شده است که در گذشته (و شاید در حال حاضر) ترشح آنها حاوی فرومون بود که یک ماده شیمیایی است که جنس مخالف را به خود جلب می کند.
لایه درمال پوست
الیاف کلاژن و الاستین در درم فراوان است. این پروتئین ها استحکام، انعطاف پذیری و خاصیت ارتجاعی درم را ایجاد می کنند و این امکان را فراهم می کند تا به عنوان یک لایه پشتیبان برای پوست عمل کند. درم همچنین حاوی گیرنده های حسی و انتهای عصب برای تشخیص دما، لمس، فشار و لرزش است.
نقش پوست در تنظیم دما
پوست برای تنظیم دمای بدن دو راه دارد. یک روش با تغییر قطر رگ های خونی است. هنگامی که رگهای خونی درم گشاد می شوند اجازه می دهند خون بیشتری از طریق آنها جریان یابد. گرما از این خون تابش می کند از طریق پوست و به دنیای خارج می رود. قرمز شدن پوست به دلیل افزایش جریان خون از طریق اپیدرم نازک دیده می شود. هنگامی که بدن سرد است رگ های خونی منقبض می شوند و جریان خون را کاهش می دهند. این امر باعث می شود که پوست به کم رنگ تبدیل شود و گرمازدگی را کاهش دهد.
روش دوم تنظیم گرما با تعریق است. آبی که از غدد عرق اکرین خارج می شود گرما را از پوست جذب می کند و به یک گاز تبدیل می کند و در جو تبخیر می شود. آب گازی با فرار از آن، گرما را از بدن خارج می کند و بدن را به سمت پایین خنک می کند.
تیمی از محققان دریافتند که پوست ما حتی وقتی از بدن ما ریخته می شود مفید است و بخشی از گرد و غبار موجود در ساختمان ها را تشکیل می دهد. محققان دریافتند که ماده شیمیایی موجود در پوست دور ریخته شده به نام اسکوالن مقداری ازن را از هوای آلوده جذب می کند.
هیپودرم یا لایه زیر جلدی پوست چیست؟
این جه نوع بافتی دارد؟ (آناتومی و ساختار). هدف آن چیست؟ (فیزیولوژی یا عملکرد). این لایه در پیری چقدر مهم است و چه شرایط پزشکی بر هیپودرم تأثیر دارد؟ برای کاهش علائم پیری چه روش جراحی پلاستیک روی این لایه انجام می شود؟
بررسی اجمالی
هیپودرم طبیعی ترین (یا عمیق ترین) و ضخیم ترین لایه پوست است. همچنین به عنوان لایه زیر جلدی یا بافت زیر جلدی شناخته می شود.
لایه های پوست شامل اپیدرم (بیرونی ترین لایه)، درم (لایه بعدی که با رگ های خونی و اعصاب پر شده است) و سپس هیپودرم است.
آناتومی و ساختار
این هیپودرم حاوی سلولهایی است که به نامهای فیبروبلاست، بافت چربی (سلولهای چربی)، بافت همبند، اعصاب بزرگتر و رگهای خونی و ماکروفاژها شناخته می شوند سلولهایی که بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند و به شما در حفظ بدن شما از مزاحمان کمک می کنند.
ضخامت هیپودرم در نواحی مختلف بدن متفاوت است و می تواند در بین افراد مختلف متفاوت باشد. در حقیقت، ضخامت هایپودرم نقش مهمی در تمایز بین نر و ماده دارد. در مردان، هیپودرم در ضخامت شکم و شانه ها ضخیم تر است در حالی که در خانم ها در باسن، ران و کپل ها ضخیم تر است.
عملکرد (فیزیولوژی)
این هیپودرم در ابتدا ممکن است به عنوان بافتی مورد استفاده قرار گیرد که در درجه اول برای ذخیره چربی مورد استفاده قرار می گیرد اما عملکردهای مهم دیگری نیز دارد. این کارکردها شامل موارد زیر است:
ذخیره چربی (ذخیره انرژی)
محافظت (باسن در نشستن روی صندلی سخت)
اتصال لایه های بالای پوست (درم و اپیدرم) به بافت های زیرین مانند استخوان و غضروف شما و حمایت از ساختارهای موجود در این لایه مانند اعصاب و رگ های خونی
تنظیم دمای بدن: این لایه به عنوان عایق عمل می کند و از سرماخوردگی محافظت می کند و از طریق عرق کردن بدن را نیز در برابر گرما محافظت می کند.
تولید هورمون: هورمون لپتین توسط سلولهای چربی ترشح می شود و به بدن می گوید زمان آن است که از خوردن خودداری کنید.
شرایطی که بر روی هیپودرمیس تأثیر می گذارد
چندین اختلال پزشکی و روشهای پزشکی وجود دارد که مربوط به این لایه منحصر به فرد پوست است:
هیپوترمی و گرمای بیش از حد: نازک شدن هیپودرم با افزایش سن یکی از دلایلی است که افراد مسن بیشتر در معرض هیپوترمی هستند. اگر معمولاً داغ هستید این خبر لزوماً چندان خوب نیست. نازک شدن هیپودرم همچنین ممکن است به این معنی باشد که شما کمتر عرق می کنید و عدم تعریق در شرایطی مانند فرسودگی و سوزش گرما اهمیت دارد.
تزریق: در حالی که بسیاری از داروها به صورت داخل وریدی تجویز می شوند برخی از آنها به هیپودرمیس (لایه زیر جلدی) تزریق می شود. نمونه هایی از داروهایی که ممکن است با تزریق زیر جلدی (subQ) تزریق شود شامل اپی نفرین برای واکنش های آلرژیک، برخی واکسیناسیون ها، انسولین، برخی داروهای باروری، برخی داروهای شیمی درمانی، هورمون رشد و داروهای ضد آرتریت مانند Enbrel است. داروهایی که با تزریق زیر جلدی انجام می شوند آهسته تر از داروهایی که با تزریق داخل وریدی تجویز می شوند جذب می شوند و تزریقات زیرجلدی را یک مسیر ایده آل برای بسیاری از داروها می کنند.
چاقی: چربی اضافی بدن در هیپودرم قرار دارد لایه ای که به دلیل رشد چاقی در سال های اخیر مورد توجه بسیاری قرار گرفته است و این فکر که همه چربی های بدن برابر نیستند حداقل با توجه به نقش آن. ممکن است در سندرم متابولیک و بیماری های قلبی نقش بازی کند.
هیپودرم و پیری
در حالی که هیپودرم قابل مشاهده نیست اما می تواند تأثیر چشمگیری در ظاهر پوست و نحوه تأثیر پیری روی پوست بخصوص در ناحیه صورت و گردن بگذارد. با افزایش سن، حجم چربی صورت کاهش می یابد و بافت پشتیبان کمتری برای حمایت از تورگور طبیعی و کشش پوست وجود دارد. پوست صورت شروع به افتادن و اویز شدن می کند و در نتیجه ظاهری ایجاد می شود که به نظر خسته می رسد. استخوان ها و ماهیچه های صورت نیز کاهش حجم پیدا می کند
پرکننده های اسید هیالورونیک برای پیری
برای اصلاح از بین رفتن حجم صورت و خنثی کردن اثرات پیری، می توان از پرکننده های اسید هیالورونیک، که بطور ویژه برای جایگزینی حجم استفاده می شود تزریق کرد. اسید هیالورونیک با بدن سازگار است و ممکن است انتخاب خوبی برای پرکننده صورت باشد. به طور طبیعی در بدن با غلظت های زیاد در بافت همبند نرم و مایعاتی که چشم ها را احاطه کرده است یافت می شود. همچنین در غضروف و مایعات مفاصل یافت می شود.
تزریق پرکننده اسید هیالورونیک از ساختارهای صورت و بافتهایی که حجم و خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده اند پشتیبانی می کند. با آوردن آب به سطح پوست به عنوان یک ماده نوساز پوست عمل می کند و باعث می شود ظاهر پوست نرم تر و تازه تر به نظر برسد. گونه ها، خط های فک و معابد را پر و بلند می کند. پرکننده همچنین می تواند لبهای نازک را پر کند.
اگرچه عوارض جانبی نادر است خطرات تزریق اسید هیالورونیک وجود دارد. احتمال بروز واکنش های آلرژیک وجود دارد و البته ممکن است نتیجه آرایشی آن چیزی نباشد که شما امیدوار بوده اید.
وضعیت های پوستی
بثورات: تقریباً هر تغییری در ظاهر پوست می تواند بثورات خوانده شود. بیشتر بثورات ناشی از سوزش ساده پوست است. برخی ناشی از شرایط پزشکی هستند.
درماتیت: یک اصطلاح کلی برای التهاب پوست است. درماتیت آتوپیک (نوعی اگزما) شایعترین نوع آن است.
اگزما: التهاب پوستی (درماتیت) باعث راش خارش دار است. بیشتر اوقات، به دلیل وجود سیستم ایمنی بیش فعال است.
پسوریازیس: یک بیماری خود ایمنی است که می تواند باعث ایجاد انواع بثورات پوستی شود. پلاک های نقره ای و پوسته پوسته رایج ترین شکل است.
شوره سر: وضعیت پوسته پوسته پوست سر ممکن است در اثر درماتیت سبورئیک، پسوریازیس یا اگزما ایجاد شود.
آکنه: شایعترین بیماری پوستی است آکنه زندگی بیش از 85٪ از افراد را در برخی مواقع تحت تأثیر قرار می دهد.
سلولیت: التهاب درم و بافتهای زیر پوستی، معمولاً به دلیل عفونت است. بثورات پوستی قرمز، گرم و اغلب دردناک عموماً منجر می شود.
آبسه پوستی (جوش یا فرونکل): یک عفونت موضعی پوست مجموعه ای از چرک را در زیر پوست ایجاد می کند. بعضی از آبسه ها باید توسط پزشک باز و تخلیه شود تا قابل درمان باشد.
روزاسه: یک بیماری مزمن پوستی است که باعث ایجاد راش های قرمز در صورت می شود. روزاسه ممکن است مانند آکنه به نظر برسد و درک آن ضعیف است.
زگیل ها: ویروس پوست را آلوده می کند و باعث رشد بیش از حد پوست می شود و باعث ایجاد زگیل می شود. زگیل ممکن است در خانه با مواد شیمیایی، نوار چسب یا انجماد درمان شود یا توسط پزشک برداشته شود.
ملانوما: خطرناکترین نوع سرطان پوست، ملانوما ناشی از آسیب آفتاب و دلایل دیگر است. بیوپسی پوست می تواند ملانوم را تشخیص دهد.
سرطان سلول بازال: شایعترین نوع سرطان پوست است. کارسینوم سلول بازال از ملانوم خطرناک نیست زیرا رشد کندتر دارد و گسترش می یابد.
کراتوز Seborrheic: رشد خوش خیم، اغلب خارش دار است که مانند زگیل ظاهر می شود. اگر آزار دهنده باشد ممکن است کراتوزهای سبورئیک توسط پزشک برداشته شود.
کراتوز اکتینیک: برجستگی پوستی یا پوسته پوسته شدن که بر روی پوست در معرض آفتاب شکل می گیرد. کراتوزهای اکتینیک گاهی اوقات می توانند به سمت سرطان پیش روند.
سرطان سلول سنگفرشی: نوع متداول سرطان پوست، سرطان سلول سنگفرشی ممکن است به عنوان زخم بهبود نیافته یا رشد غیرطبیعی شروع شود. معمولاً در نواحی در معرض آفتاب ایجاد می شود.
تبخال: ویروس های تبخال HSV-1 و HSV-2 می توانند باعث ایجاد تاول های دوره ای یا سوزش پوستی در اطراف لب یا دستگاه تناسلی شوند.
کهیر: تکه های برافراشته، قرمز و خارش دار بر روی پوست که ناگهان پدید می آید. کهیر معمولاً ناشی از یک واکنش آلرژیک است.
Tinea versicolor: یک عفونت خوش خیم قارچی که باعث ایجاد مناطق کم رنگ رنگدانه ای روی پوست می شود.
اگزنتهام ویروسی: بسیاری از عفونت های ویروسی می توانند باعث ایجاد بثورات قرمز در مناطق زیادی از پوست شوند. این امر به ویژه در کودکان شایع است.
زونا (تبخال زوستر): ناشی از ویروس آبله مرغان، زونا یک بثور دردناک در یک طرف بدن است. واکسن جدید بزرگسالان می تواند از بروز زونا در بیشتر افراد جلوگیری کند.
Scabies: کنه های ریز که در زیر پوست نقب می زنند و باعث ایجاد زخم می شوند. بثورات شدید خارش دار در قسمتهای انگشتان دست، مچ دست، آرنج و باسن نوعی جرب است.
کرم حلقه ای: یک عفونت قارچی پوستی (که به آن تنیا نیز گفته می شود). به وسیله حلقه ها مشخص می شود که به دلیل کرم نیست.
تست های پوستی
بیوپسی پوست: یک قطعه از پوست برداشته شده و تحت میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد تا وضعیت پوست مشخص شود.
آزمایش پوست (آزمایش آلرژی): عصاره مواد معمول (مانند گرده) روی پوست اعمال می شود و هرگونه واکنش آلرژیک مشاهده می شود.
تست پوستی سل (مشتق پروتئین خالص یا PPD): پروتئین های موجود در باکتری های سل (TB) در زیر پوست تزریق می شوند. در کسی که سل داشته باشد پوست سفت می شود.
درمان های پوستی
کورتیکواستروئیدها (استروئیدها): داروهایی که فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش می دهد ممکن است درماتیت را بهبود بخشد. استروئیدهای موضعی اغلب استفاده می شوند.
آنتی بیوتیک ها: داروهایی که می توانند باکتری های ایجاد کننده سلولیت و سایر عفونت های پوستی را از بین ببرند.
داروهای ضد ویروسی: داروها می توانند فعالیت ویروس تبخال را کاهش داده و علائم را کاهش دهند.
داروهای ضد قارچ: کرمهای موضعی می توانند بیشتر عفونتهای قارچی پوستی را درمان کنند. بعضی اوقات ممکن است به داروهای خوراکی نیاز باشد.
آنتی هیستامین ها: داروهای خوراکی یا موضعی می توانند هیستامین را مسدود کنند ماده ای که باعث خارش می شود.
جراحی پوست: اکثر سرطان های پوست باید با جراحی برداشته شوند.
تعدیل کننده سیستم ایمنی: داروهای مختلف می توانند فعالیت سیستم ایمنی بدن را بهبود بخشند پسوریازیس یا اشکال دیگر درماتیت را بهبود می بخشند.
مرطوب کننده های پوستی (نرم کننده): پوست خشک احتمالاً تحریک و خارش پیدا می کند. مرطوب کننده ها می توانند علائم بسیاری از شرایط پوستی را کاهش دهند.
در ادامه بخوانید: چگونه پوست شل شده بعد از کاهش وزن را سفت کنیم | شل شدن پوست پس از لاغری
نظرات (0)