اختلال طیف اوتیسم (ASD) طیفی از اختلالات تکاملی عصبی است که حدود 1.7 درصد از جمعیت ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد. در حال حاضر اوتیسم و اختلالات مربوط به آن اختلالات طیف اوتیسم نامیده می شود.
ویژگی های اوتیسم شامل اختلال در توسعه تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار است.
درجه اوتیسم از خفیف تا شدید متفاوت است.
به نظر می رسد افراد مبتلا به اوتیسم به شدت مبتلا به ناتوانی ذهنی هستند. تحقیقات همچنان این ایده را که واکسیناسیون باعث اوتیسم می شود رد می کند.
علت اوتیسم ناشناخته است.
درمان مطلوب اوتیسم شامل یک برنامه آموزشی یا حرفه ای است که به ترتیب متناسب با سطح رشد کودک یا بزرگسال است.
توجه به نیازهای منحصر به فرد پزشکی و سلامت روانی افراد مبتلا به اوتیسم به منظور بهینه سازی امید به زندگی و کیفیت زندگی آنها بسیار مهم است.
افراد مبتلا به اوتیسم و کسانی که از آنها مراقبت می کنند اغلب در فعالیت های حمایتی مانند پیاده روی برای اوتیسم در ماه آوریل، ماه آگاهی از اوتیس، شرکت می کنند.
ASD با نقص در عمل متقابل عاطفی اجتماعی، توسعه زبان و حل مسئله یا مهارت اجتماعی با الگوهای محدود کننده و تکراری از رفتار مشخص می شود اما سطح اختلال می تواند در بین بیماران متفاوت باشد.
سطوح اوتیسم
کتابچه راهنمای جدید تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)، اصطلاحاتی را که قبلاً برای توصیف بیمارانی که دارای سطوح مختلف نیازها مانند سندرم آسپرگر و غیره بودند در یک تشخیص واحد ASD جمع آوری کرده است.
همانطور که از واژه جدید پیداست این طیفی از اختلالات است که طیف گسترده ای از ارائه ها و شدت ها را شامل می شود.
هنگامی که یک کودک مبتلا به ASD تشخیص داده می شود وضعیت وی با توجه به شدت آن از سطح یک تا سه طبقه بندی می شود. هر سطح جدی بودن علائم و میزان کمکی است که کودک برای عملکرد مناسب در محیط عمومی نیاز دارد.
سطح 1 به طور کلی به معنی بیماری خفیف با حداقل کمک و درمان مورد نیاز است.
سطح 2 از نظر شدت علائم و نیازهای حمایتی، شکل متوسطی از اوتیسم است.
سطح 3 به این معنی است که کودک در زندگی روزمره به کمک گسترده تری نیاز دارد.
اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک اختلال رشدی است که با اختلال در ارتباط، تعامل اجتماعی و رفتار مشخص می شود. زندگی بسیاری از کودکان و خانواده های آنها را تحت تأثیر قرار می دهد. بیشتر بر پسران تأثیر می گذارد تا دختران.
در گذشته، اوتیسم با اسکیزوفرنی یا روان پریشی دوران کودکی اشتباه گرفته می شد و ممکن است در برخی از بزرگسالان به عنوان یک اختلال شخصیت اسکیزوتایپی اشتباه گرفته شود. همانطور که اطلاعات تحقیقاتی بیشتری در مورد اوتیسم در دسترس قرار می گیرد دامنه و تعریف این بیماری همچنان پالایش می شود. برخی از ابهامات گذشته در مورد این اختلال برطرف شده است.
علل و عوامل خطر ASD
علل ASD چند عاملی هستند از استعداد ژنتیکی و تأثیرات غذایی یا محیطی گرفته تا بیماریهای اکتسابی در طول زندگی.
در مطالعات متعدد تلاش شده است تا بیماری های مختلف، ژن ها، غذا و عوامل محیطی به اوتیسم مرتبط شوند. در حالی که هر نتیجه مطالعه مزایای خود را دارد هیچ مطالعه واحد به طور مطلق ثابت نشده است.
برخی از فرضیه های کار برای افزایش خطر ابتلا به ASD عبارتند از:
جنسیت - پسرها چهار برابر بیشتر از دختران مستعد ابتلا به این بیماری هستند.
سن والدین پیشرفته هنگام تولد فرزند
کمبود اسید فولیک مادر در دوران بارداری
برخی اختلالات ژنتیکی از جمله سندرم داون، سندرم رت و سندرم X شکننده
آیا اوتیسم ژنتیکی است؟
از آنجا که بسیاری از اختلالات مختلف می تواند منجر به اوتیسم شود این سوال پیچیده است. مطمئناً اختلالاتی مانند سندرم X شکننده و اسکلروز سل که هر دو با اوتیسم همراه هستند ارثی هستند. بسیاری از خانواده ها دارای بیش از یک کودک مبتلا به اوتیسم هستند که اوتیسم به وضوح به دلایل دیگری مشخص نشده است.
مطالعات اخیر نشان داده است که ژن حداقل یک نوع اوتیسم خانوادگی ممکن است در کروموزوم 13 باشد.
به نظر می رسد در برخی خانواده ها اوتیسم از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
در خانواده های دیگر، اوتیسم در نسل های قبلی یافت نمی شود اما برادران یا خواهران متعدد را تحت تأثیر قرار می دهد.
نتایج این تحقیقات به احتمال زیاد حداقل یک "ژن اوتیسم" پیدا می شود.
با این حال، اکثر افراد مبتلا به اوتیسم سابقه خانوادگی قوی ندارند که این فرض را تایید می کند که عوامل محیطی یا ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی در توسعه اوتیسم نقش دارند. در این زمینه، محیط به معنای نشان دادن هر عامل غیرژنتیکی، از جمله عفونت ها، سموم، تغذیه یا سایر عوامل است.
علائم شایع ASD
ASD یک بیماری با پایه ژنتیکی و عصبی است که به عنوان مشکلات رفتاری ظاهر می شود. نگرانی های رفتاری اغلب ریشه در کمبودهای ذاتی کودک از خود بیماری دارد.
1. کسری متقابل اجتماعی-عاطفی
نقص متقابل اجتماعی-عاطفی باعث می شود که کودک از نظر اجتماعی بسیار ناجور به نظر برسد. آنها در دوران کودکی خود، اغلب در برقراری ارتباط با والدین خود دچار مشکل می شوند. کودکان نوپا اغلب به اشیاء علاقه بیشتری نشان می دهند تا افراد دیگر.
اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم هرگز تماس چشمی مناسبی برقرار نمی کنند یا هیچ گونه تماس چشمی از خود نشان نمی دهند. در اوایل، این کودکان همچنین توانایی نشان دادن تقاضا یا نقطه ای برای نشان دادن علاقه را ندارند.
هنگامی که کودک بزرگتر می شود در سنین دبستان، او در بین همسالان خود ناخوشایند تلقی می شود. آنها دائماً نشانه های اجتماعی را از دست می دهند مانند اینکه نمی توانند طعنه را تشخیص دهند و اغلب در بین همسالان خود هدف زورگویی قرار می گیرند.
در فرهنگ پاپ، یک مورد خفیف ASD در فیلم Mean Girls نشان داده می شود جایی که راشل مک آدامز به طعنه به لیندسی لوهان می گوید: "تو خیلی زیبا هستی." با این حال، لوهان طعنه را تا اواخر فیلم نشناخت.
یک مورد شدیدتر از ASD توسط Sheldon Cooper در The Big Bang Theory نشان داده می شود جایی که او هرگز نمی تواند طعنه را از همسالان خود تشخیص دهد و دائماً مورد تمسخر سریال قرار می گیرد.
2. کسری توسعه زبان
همانطور که اکثر کارشناسان موافق هستند توسعه زبان به شدت با توسعه اجتماعی گره خورده است. کودکان مبتلا به اوتیسم تمایل به تأخیر در گفتار دارند.
برخی از پرچم های قرمز برای تأخیر در گفتار زودهنگام تا 6 ماهگی نمی توانند صحبت کنند نمی توانند در 15 ماهگی مادر و دادا بگویند و در 18 ماهگی نمی توانند حتی یک کلمه غیر از مادر و دادا بگویند.
گفتار در رشد هر کودک، به ویژه در کودکان مبتلا به اوتیسم، بسیار مهم است. به خوبی پذیرفته شده است که هرچه توانایی گفتاری کودک بهتر باشد پیش آگهی کلی ASD آنها بهتر است.
3. الگوهای رفتاری محدود کننده و تکراری
الگوهای رفتاری محدود کننده و تکراری، کلیشه ای تر از ارائه های بیماران مبتلا به اوتیسم است که رسانه ها به تصویر می کشند. اکثر کودکان مبتلا به ASD دارای الگوهای محدود کننده و تکراری هستند اما بسته به شدت بیماری، تظاهرات می تواند بطور قابل توجهی متفاوت باشد.
برخی از رفتارهای تکراری عبارتند از ضربه زدن به سر و راه رفتن با انگشتان پا. در همین حال، رفتارهای محدود کننده می تواند در جنبه های مختلف زندگی اتفاق بیفتد اعم از غذاهای بسیار گزنده تا نیاز به برنامه های روزانه بسیار سخت و موارد دیگر.
به دلیل نیاز به یک برنامه دقیق روزانه، کودک مبتلا به ASD تمایل دارد که در تغییر یا سازگاری با هرگونه تغییر در روال عادی دچار مشکل شود. آنها اغلب می توانند عصبانیت بیش از حد ایجاد کنند و در طول قسمت بسیار تحریک پذیر شوند.
تشخیص ASD
ASD با تجزیه و تحلیل رفتار و الگوهای رشد کودک تشخیص داده می شود. صفحه استاندارد ASD برای همه کودکان در ملاقات های بچه های خوب در 18 و 24 ماهگی آنها از طریق پرسشنامه استاندارد والدین معروف به چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (MCHAT) انجام می شود.
اگرچه MCHAT یک ابزار غربالگری عالی است اما بسیار حساس و خاص نیست. یک مطالعه نشان می دهد که MCHAT حدود 40 درصد حساس است. (5) حتی اگر آزمایش كودك در MCHAT مثبت باشد برای تایید تشخیص، ارزیابی اضافی با آزمایشات توسعه ای گسترده تر مانند ADOS مورد نیاز است.
شیوه های زندگی برای کمک به کودکان مبتلا به ASD
در اینجا چند راه برای ایجاد یک محیط امن و تغذیه کننده برای کودکان مبتلا به ASD آمده است:
یک برنامه روزانه و برنامه خوب برای کودک ایجاد کنید.
اگر کودک شما برای برقراری ارتباط مشکل دارد یا تمایل به گشت و گذار دارد از او بخواهید که در صورت گم شدن دستبند یا گردنبند هشداردهنده پزشکی بپوشد تا او را ردیابی کند. همچنین می توانید یک فرم اضطراری در کیف یا جیب فرزند خود قرار دهید که حاوی اطلاعات تماس و نمادهای ارتباطی شما باشد.
علایق و سرگرمی های فرزند خود را شناسایی کرده و آنها را پرورش دهید. مشغول نگه داشتن فرزندتان در فعالیتهای دلخواه خود، به کاهش رفتارهای تکراری کمک می کند و در عین حال آمادگی جسمانی کلی را نیز ارتقا می بخشد. برخی از گزینه های محبوب برای کشف عبارتند از رقص، یوگا، دویدن، اسب سواری و هنرهای رزمی.
پزشکان چگونه اوتیسم را در کودکان و بزرگسالان تشخیص می دهند؟
ویژگیهای اساسی اوتیسم عبارتند از:
این اختلال در رشد طبیعی باید تا زمانی که کودک نوپا است قبل از 3 سالگی خود را نشان دهد.
در حالی که بسیاری از والدین رشد طبیعی خود را در سال اول کودک گزارش می دهند در واقع فرصت محدودی برای مشاهده این امر وجود دارد زیرا کودک اغلب تا چند سال بعد در بسیاری از موارد مورد توجه متخصصی قرار نمی گیرد که تجربه خاصی در تشخیص اوتیسم دارد.
اگر یک دوره رشد طبیعی وجود داشته باشد نمی تواند به 3 سالگی برسد. از آنجا که شروع زودهنگام این اختلال جزء کلیدی در تشخیص آن است مهم است که پزشکان از احتمال وجود اوتیسم در نوزادان از دوران نوزادی به بعد بررسی کنند.
همانطور که تشخیص اوتیسم در اسرع وقت امکان درمان به موقع و در نتیجه موثرتر را فراهم می آورد متخصصان تمایل دارند نوزادان و کودکان نوپا را با استفاده از پرسشنامه ها، آزمایش ها و چک لیست های مختلف مورد بررسی قرار دهند. نمونه هایی از چنین ابزارهای غربالگری عبارتند از:
چک لیست اوتیسم در کودکان نوپا،
چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT)،
آزمایش غربالگری اختلالات فراگیر رشد
چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT)، تست غربالگری اختلالات فراگیر رشد، ویرایش دوم و ابزار غربالگری اوتیسم در کودکان دو ساله.
هر فردی که با تاخیر یا پسرفت (از دست دادن) زبان یا ناهنجاری روابط اجتماعی قبل از 3 سالگی شروع شود ممکن است مشکوک به اوتیسم باشد.
ارزیابی پزشکی با شرح حال کامل پزشکی و معاینه فیزیکی آغاز می شود.
این معاینه باید توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی نه تنها با اوتیسم، بلکه با سایر اختلالات که ممکن است شبیه علائم اوتیسم یا تقلید از آنها باشد انجام شود.
متخصص مراقبت های بهداشتی باید تخصص خاصی در معاینه عصبی افراد دارای اختلال داشته باشد یا مشورت با چنین متخصصی را توصیه کند زیرا یافته های ظریف ممکن است معاینه کننده را در یک مسیر تشخیصی خاص هدایت کند. به عنوان مثال، وجود ضعف خفیف یا افزایش رفلکس ها در یک طرف بدن، معاینه کننده را به این نتیجه می رساند که یک ناهنجاری ساختاری در مغز وجود دارد و بررسی MRI از مغز مناسب است.
شرح حال و معاینه فیزیکی، معاینه کننده را به آزمایش تشخیصی خاصی برای ارزیابی سایر بیماری های مرتبط با اوتیسم یا تاخیر در رشد رهنمون می کند.
هر کودکی که تاخیر زبان دارد باید شنوایی خود را به طور رسمی ارزیابی کند. به عنوان مثال، به سادگی تعیین اینکه آیا شخص مورد معاینه قادر به شنیدن است یا خیر، کافی نیست.
برای پیشرفت طبیعی زبان، فرد باید دارای قابلیت شنوایی کافی در حجم کم در محدوده فرکانس بالا باشد.
بنابراین، حتی اگر فرد سر خود را به سمت کف زدن یا فریاد بکشد ممکن است هنوز به اندازه کافی نقص شنوایی داشته باشد تا مانع رشد زبان شود.
دو نوع تست شنوایی وجود دارد 1) شنوایی سنجی رفتاری 2) پاسخ های برانگیخته شنوایی ساقه مغز (BAER)
شنوایی سنجی رفتاری توسط شنوایی شناس بالینی ماهر انجام می شود. فرد مورد معاینه در اتاقی قرار داده می شود و پاسخ های وی به تونیسیته های مختلف مشاهده می شود.
برای آزمایش پاسخ های برانگیخته شنوایی ساقه مغز (BAER)، فرد آرام می گیرد و هدفون روی گوش ها قرار می گیرد. آهنگ هایی با حجم ها و فرکانس های مختلف پخش می شوند و پاسخ الکتریکی مغز کنترل می شود.
اگر او توانایی دارد شنوایی سنجی رفتاری در درجه اول ترجیح داده می شود زیرا نیازی به آرام بخشی نیست. بسته به ویژگی های خاص معاینه و شرح حال، ممکن است پزشک بخواهد از نمونه خون و ادرار برای آزمایش های تخصصی برای ارزیابی برخی از خطاهای ذاتی متابولیسم و بدست آوردن DNA برای مطالعات کروموزومی و آزمایش شکننده X استفاده کند.
اگر معاینه عصبی طبیعی باشد ممکن است نیازی به سی تی اسکن مغز یا اسکن MRI نباشد.
با این حال، اگر معاینه عصبی نشان دهنده ضایعه ساختاری مغز باشد باید یک مطالعه تصویربرداری عصبی، ترجیحاً MRI انجام شود.
روشهای تصویربرداری جدیدتر مانند اسکن SPECT یا PET در درجه اول به عنوان ابزار تحقیق استفاده می شوند و در ارزیابی اولیه افراد مبتلا به اوتیسم جایی ندارند.
در موارد بسیار تخصصی، مانند فرد مبتلا به اوتیسم با تشنج های دشوار برای کنترل، چنین آزمایشاتی ممکن است مفید باشد.
ارزیابی افراد مبتلا به اوتیسم توسط آسیب شناسان گفتار نه تنها اطلاعات مفصلی در مورد ماهیت نقایص زبانی ناشی از فرد مبتلا به شما ارائه می دهد بلکه اولین گام در تدوین یک برنامه درمانی خاص با توجه به زبان خواهد بود.
ارزیابی شغلی ممکن است به ویژه در تعیین نقاط قوت و آسیب پذیری های روزانه افراد مبتلا به اوتیسم (به عنوان مثال، حساسیت به لباس و بافت غذا) مفید باشد و به کسانی که از فرد در ارتقاء نقاط قوت و جبران آنها مراقبت می کنند کمک کند.
با توجه به علائم و عوارض پیچیده و وسیع اوتیسم، عموما تصور می شود که دقیق ترین و کاملترین تشخیص این اختلال توسط گروهی از متخصصان مراقبت های بهداشتی از رشته های مختلف، که تیم چندرشته ای نیز نامیده می شود و شامل پزشک اطفال است انجام می شود. درمانگران گفتار و کار، مربیان و اغلب روانپزشکان و غیره.
درمان اوتیسم ASD
کودکان مبتلا به ASD عموماً توسط یک تیم چندرشته ای درمان می شوند که عموماً شامل روش های زیر است اما محدود نمی شود:
فیزیوتراپی
کار درمانی
روانشناسی
گفتاردرمانی
درمان تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی (ABA)
این مداخلات به کودکان در عملکرد روزانه خود کمک می کند.
درمان ABA احتمالاً مهمترین درمان از همه است و پایه اصلی درمان ASD است. درمان ABA به کودکان کمک می کند تا با رفتارهای ناسازگار کنار بیایند. مهمتر از همه، درمان ABA می تواند به کودکان در دوران گذار اغلب با استفاده از اعمال و اشیاء متناوب کمک کند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
پزشک مراقبت های اولیه فرزند شما باید او را در سن 18 و 24 ماهگی برای ASD غربالگری کند. همانطور که در بالا ذکر شد آزمایش غربالگری حساس نیست.
اگر کودک شما علائم نگران کننده ای مانند تاخیر در گفتار و رفتارهای ناسازگار شدید را نشان می دهد یا اگر به ASD مشکوک هستید کودک خود را برای ارزیابی فوری به مطب پزشکی ببرید.
بیشترین پرسش ها در مورد ASD
آیا رژیم غذایی می تواند بر ASD تأثیر بگذارد؟
اساس درمان ASD یک درمان چند رشته ای است که شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی، روانشناسی، گفتاردرمانی و ABA است.
در حالی که مطالعات متعددی ذکر کرده اند که رژیم های غذایی مختلف - مانند رژیم کتوژنیک، کاهش مصرف قند و کاهش BMI کلی - ارتباطات جالبی در پیشگیری از ASD نشان داده است اما هیچ یک از آنها نتایج اثبات شده ای برای پیشگیری نشان نداده است. بنابراین، در حال حاضر، هیچ رژیم غذایی مشخصی برای جلوگیری از ASD وجود ندارد.
بیشتر بدانید: تغذیه در اوتیسم
آیا افراد مبتلا به اوتیسم می توانند زندگی عادی داشته باشند؟
بله، با درمان های کافی و حمایت اجتماعی، یک فرد اوتیسم می تواند زندگی عادی داشته باشد. با درمان کافی، کودک مبتلا به اوتیسم می تواند به توانایی های بالقوه خود پی ببرد و از گرایش اوتیسم به سمت مزیت خود در زندگی و کار استفاده کند.
حرف پایانی
هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد اما می توان آن را از طریق درمان و درمان مناسب برای دستیابی به درجه کافی از عملکرد مدیریت کرد.
کودکان مبتلا به اوتیسم نیازهای خاصی دارند و رسیدگی به این نیازها وظیفه ای 24 ساعته و 7 روزه برای والدین و سرپرستان است که می تواند عوارض خود را نیز به دنبال داشته باشد. بنابراین، به عنوان والدین یا سرپرستان، مهم است که شما نیز بدون هیچ تقصیری از سلامت جسمی و روحی خود مراقبت کنید.
بی توجهی به سلامتی تنها توانایی شما را در مراقبت از فرزند شما به خطر می اندازد و شما را تا مرز خستگی پیش می برد. برای این منظور می توانید به گروه های حمایتی بپیوندید و از مشاوره حرفه ای استفاده کنید. به علاوه آموزش خود در مورد این اختلال، چالش های ناشی از آن، و بهترین راه ها برای مقابله با آنها از طریق کانال های مناسب، راه پیش رو است.
بیشتر بخوانید: اوتیسم، تشخیص و درمان
نظرات (0)