منگنز یک ماده معدنی است که بدن شما به مقدار کمی نیاز دارد. این برای عملکرد عادی مغز، سیستم عصبی و بسیاری از سیستم های آنزیمی بدن شما ضروری است.
در حالی که بدن شما تا حدود 20 میلی گرم منگنز در کلیه ها، کبد، پانکراس و استخوان های شما ذخیره می کند شما همچنین باید ان را از رژیم غذایی بدست آورید. منگنز یک ماده مغذی ضروری محسوب می شود و می تواند به خصوص در دانه ها و دانه های کامل و همچنین در مقادیر کوچک تر از حبوبات، لوبیا، آجیل، سبزیجات سبز برگ و چای یافت شود. در اینجا 10 مزایای مبتنی بر شواهد منگنز وجود دارد.
1. منگنز می تواند سلامت استخوان را در ترکیب با سایر مواد غذایی بهبود بخشد
منگنز برای سلامتی استخوان، از جمله توسعه استخوان و نگهداری آن ضروری است.
هنگامی که با مواد مغذی کلسیم، روی و مس ترکیب می شود منگنز از تراکم معدنی استخوان پشتیبانی می کند. این در بزرگسالان مسن بسیار مهم است.
مطالعات نشان داده است که حدود 50 درصد از زنان یائسه و 25 درصد مردان بالای 50 سال از یک شکستگی استخوان مربوط به پوکی استخوان رنج می برند.
تحقیقات نشان می دهد که مصرف منگنز با کلسیم، روی و مس ممکن است به کاهش از دست رفتن استخوان های ستون فقرات در زنان مسن کمک کند.
علاوه بر این، یک مطالعه سالیانه در زنان مبتلا به ضعف استخوان نشان داد که مصرف مکمل با این مواد مغذی و همچنین ویتامین D، منیزیم و بور ممکن است باعث افزایش توده استخوان شود (1).
با این حال، مطالعات دیگر نشان می دهد که مکمل های حاوی تنها کلسیم و ویتامین D اثرات مشابهی دارند. بنابراين، نقش منگنز در سلامت استخواني همچنان مورد بررسي قرار گرفته است.
2. خواص آنتی اکسیدان قوی منگنز می تواند خطر بیماری را کاهش دهد
منگنز بخشی از آنتی اکسیدان آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (SOD) است که مسلماً یکی از مهمترین آنتی اکسیدان ها در بدن شما است.
آنتی اکسیدان ها در برابر رادیکال های آزاد محافظت می کنند که مولکول هایی هستند که می توانند باعث آسیب به سلول های بدن شما شوند. اعتقاد بر این است که رادیکال های آزاد به پیری، بیماری قلبی و برخی از سرطان ها کمک می کنند.
SOD به طور خاص به مبارزه با اثرات منفی رادیکال های آزاد با تبدیل سوپراکسید - یکی از خطرناک ترین رادیکال های آزاد - کمک می کند تا به مولکول های کوچکتر آسیب برساند.
در یک مطالعه در 42 مرد، محققان نتیجه گرفتند که سطح پایین SOD و وضعیت آنتی اکسیدان کلی فقیر ممکن است نقش مهمی در خطر بیماری قلبی نسبت به کلسترول و تری گلیسیرید داشته باشد (2).
مطالعه دیگری نشان داد که SOD در افرادی که مبتلا به آرتریت روماتوئید هستند در مقایسه با افراد بدون این بیماری کمتر فعال است.
بنابراین، محققان پیشنهاد کردند مصرف مناسب مواد مغذی آنتی اکسیدان ممکن است باعث کاهش تولید رادیکال های آزاد و بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی در افراد مبتلا به بیماری شود.
همان طور که منگنز در فعالیت SOD نقش دارد مصرف مواد معدنی ممکن است به کاهش خطر بیماری کمک کند.
3. به کاهش التهاب، به ویژه در ترکیب با گلوکوزامین و کندروتین کمک می کند
با توجه به نقش آن به عنوان بخشی از سوپراکسید دیسموتاز آنتی اکسیدان قوی (SOD)، منگنز می تواند التهاب را کاهش دهد.
تحقیقات نشان می دهد که SOD به عنوان یک عامل درمانی برای اختلالات التهابی به طور بالقوه مفید است.
شواهد حاکی از آن است که ترکیب منگنز با گلوکوزامین و کندروتین باعث کاهش درد استئوآرتریت می شود.
استئوآرتریت یک بیماری فرسایشی است که منجر به از دست دادن غضروف و درد مفصلی می شود. سینوویتیس، که التهاب غشاء داخل مفصل است یک عامل مهم در استئوآرتریت است.
در یک مطالعه در 93 فرد مبتلا به استئوآرتریت، 52٪ بهبود علائم پس از 4 و 6 ماه پس از مصرف مکمل منگنز، گلوکوزامین و کندریتین را گزارش کردند.
با این حال، به نظر می رسد که تنها کسانی که مبتلا به استئوآرتریت جزئی هستند از مکمل بهره مند می شوند. افراد با بیماری شدید همان بهبودی را گزارش نمی کنند.
مطالعه 16 هفته ای دیگر در مردان مبتلا به درد مزمن و بیماری های مفصلی دژنراتیو متوجه شد که مصرف این مکمل باعث کاهش التهاب به ویژه در زانو شد (3).
4. در تنظیم قند خون نقش دارد
منگنز به نظر می رسد نقش مهمی در تنظیم قند خون دارد.
کمبود منگنز در برخی گونه های حیوانی می تواند منجر به عدم تحمل گلوکز مانند دیابت شود. با این حال، نتایج مطالعات انسانی مخلوط می شوند.
مطالعات متعدد نشان داده است افرادی که دارای دیابت هستند سطح خون پایین منگنز دارند.
محققان همچنان در تلاشند تا تعیین کنند که آیا سطح منگنز در ایجاد دیابت کمک کننده است یا اینکه وضعیت دیابتی منجر به کاهش سطح منگنز می شود.
علاوه بر این، منگنز به شدت در پانکراس متمرکز است. این در تولید انسولین است که قند را از خون شما خارج می کند. بنابراین، منگنز ممکن است به ترشح انسولین مناسب کمک کند و به تثبیت قند خون کمک کند.
تحقیقات دیگر نشان داده اند که افراد مبتلا به دیابت دارای سطوح پایین تر آنزیم آنتی اکسیدان سوپراکسید دیسموتاز منگنز (MnSOD) هستند که بیشتر باعث کاهش سطح خون منگنز می شود (4).
5. با وقوع پایین تر عوارض تشنج های صرعی ارتباط دارد
سکته عامل اصلی صرع در بزرگسالان بالای 35 سال است. آن به علت کاهش جریان خون به مغز است.
منگنز یک وازودیلاتور شناخته شده است به این معنی که آن کمک می کند تا عروق بزرگ را به طور موثر برای انتقال خون به بافت مانند مغز کمک کند. سطوح منگنز مناسب بدن ممکن است به افزایش جریان خون و کاهش خطر ابتلا به برخی از شرایط سلامت مانند سکته مغزی کمک کند.
علاوه بر این، بخشی از محتوای منگنز بدن شما در مغز یافت می شود. مطالعات متعدد نشان می دهد سطح منگنز در افراد مبتلا به اختلالات تشنج کمتر است.
با این حال، مشخص نیست که آیا تشنج باعث کاهش سطح منگنز در بدن می شود یا سطح پایین منگنز باعث حساسیت بیشتر به تشنج ها شود.
6. در متابولیسم مواد مغذی نقش بازی می کند
منگنز باعث فعال شدن بسیاری از آنزیم ها در متابولیسم می شود و در انواع مختلف پروتئین های شیمیایی بدن شما نقش دارد.
آن به هضم پروتئین و اسید آمینه کمک می کند منگنز به بدن شما در مصرف تعدادی از ویتامین ها مانند کولین، تیامین و ویتامین های C و E کمک می کند و عملکرد مناسب کبد را تضمین می کند.
علاوه بر این، آن را به عنوان کوفاکتور یا کمک کننده در توسعه، تولید مثل، تولید انرژی، پاسخ ایمنی و تنظیم فعالیت مغز کار می کند.
7. در ترکیب با کلسیم می تواند علائم PMS را کاهش دهد
بسیاری از زنان در زمانهای خاصی در سیکل قاعدگی از علائم مختلف رنج می برند. این ممکن است شامل اضطراب، گرفتگی، درد، نوسانات خلقی و حتی افسردگی باشد.
تحقیقات اولیه نشان می دهد که مصرف منگنز و کلسیم در ترکیب ممکن است به بهبود علائم قبل از قاعدگی کمک کند.
یک مطالعه کوچک در 10 زن نشان داد که افرادی که سطح منگنز خون پایین دارند در طول دوره قبل از قاعدگی بیشتر از درد و علائم خلقی شکایت دارند (5).
با این حال، نتایج نامعلوم است که آیا این اثر از منگنز، کلسیم یا ترکیب این دو است.
8. می تواند مغز شما را در مقابل رادیکال های آزاد محافظت کند و عملکرد مغز را بهبود بخشد
منگنز برای عملکرد مغز سالم ضروری است و اغلب برای کمک به درمان اختلالات عصبی خاص استفاده می شود.
یکی از راه های انجام این کار این است که از طریق خواص آنتی اکسیدانی آن، به ویژه نقش آن در عملکرد سوپراکسید دیسموتاز آنتی اکسیدان قوی (SOD)، که می تواند در برابر رادیکال های آزاد محافظت کند که در غیر این صورت می تواند به سلول های مغزی در مسیر عصبی آسیب برساند.
علاوه بر این، منگنز می تواند به انتقال دهنده های عصبی متصل شود و حرکت سریع و یا کارآمدتری از امواج الکتریکی را در سراسر بدن شما تحریک کند. در نتیجه عملکرد مغز بهبود می یابد.
در حالی که سطح کافی منگنز برای عملکرد مغز شما ضروری است مهم است که توجه داشته باشید که بیش از حد مواد معدنی می تواند اثرات منفی روی مغز داشته باشد.
شما ممکن است مقدار بیش از حد منگنز را با مصرف (UL) بیش از حد مجاز حد بالا 11 میلی گرم در روز یا بیش از حد از محیط زیست تنفس کنید. این ممکن است علائم پارکینسون مانند لرزش ایجاد کند.
9. به سلامت خوب تیروئید کمک می کند
منگنز یک عنصر ضروری برای آنزیم های مختلف است به این معنی که آن کمک می کند تا این آنزیم ها کار کنند و به درستی در بدن شما کار کنند.
این نیز نقش مهمی در تولید تیروکسین دارد.
تیروکسین هورمون حیاتی است که برای عملکرد طبیعی غده تیروئید مهم است و به شما کمک می کند تا اشتها، متابولیسم، وزن و عملکرد اندام را حفظ کنید.
به عنوان یک نتیجه، کمبود منگنز می تواند یک بیماری هیپوتیروئید ایجاد کند که ممکن است به افزایش وزن و عدم تعادل هورمون کمک کند.
10- با نقش تولید کلاژن به سلامت زخم کمک می کند
مواد معدنی کم، مانند منگنز، در فرآیند ترمیم زخم مهم است.
بهبود زخم نیاز به افزایش تولید کلاژن دارد.
منگنز برای تولید اسید آمینه پرولین مورد نیاز است و برای تشکیل کلاژن و بهبود زخم در سلول های پوست انسان ضروری است.
تحقیقات اولیه نشان می دهد که زخم های مزمن با استفاده از منگنز، کلسیم و روی به مدت 12 هفته بهبود می یابند (6).
به گفته این پژوهش، مطالعات بیشتری در مورد اثر منگنز بر بهبود زخم قبل از رسیدن هر گونه نتیجه گیری در مورد موضوع مورد نیاز است.
دوز مصرف و منابع منگنز
در حالی که هیچ توصیه ای برای (RDA) رژیم غذایی برای منگنز وجود ندارد توصیه هایی به مصرف مناسب کافی mg / day 1.8 - 2.3 می باشد. مصرف مناسب کافی برای کودکان متفاوت است و بسته به سن می باشد.
واحد سطوح جذب بالا 11 میلی گرم در روز برای بزرگسالان 19 ساله و بالاتر است. مانند روی، مس، سلنیوم و آهن، منگنز به عنوان یک فلز سنگین محسوب می شود و مصرف بیش از حد می تواند خطرناک باشد.
منگنز برای درمان کمبود و متعادل سازی روی و مس استفاده می شود. این به طور معمول به صورت خوراکی مصرف می شود اما برای افرادی که دچار کمبود هستند می تواند داخل وریدی داده شود.
بسیاری از غذاها در منگنز بالا هستند. این می تواند در بیشتر دانه ها و دانه های کامل و همچنین در مقادیر کمتری از حبوبات، لوبیا، آجیل، سبزیجات سبز برگ و چای وجود دارد.
اثرات جانبی و خطرات
به نظر می رسد که مصرف منگنز بزرگسالان روزانه 11 میلی گرم باشد.
مقدار ایمن برای نوجوانان 19 یا جوانترها 9 میلی گرم در روز یا کمتر است.
یک فرد سالم با عملکرد کبد و کلیه باید بتواند منگنز موجود در رژیم را آزاد کند. با این حال، کسانی که بیماری کبد یا کلیه دارند باید احتیاط کنند.
علاوه بر این، تحقیقات نشان داده است افرادی که کم خونی کمبود آهن دارند ممکن است منگنز بیشتری را جذب کنند. بنابراین افراد مبتلا به این بیماری باید مصرف مواد معدنی خود را زیر نظر داشته باشند.
علاوه بر این، مصرف منگنز اضافی با استنشاق آن، که ممکن است در هنگام جوشکاری ایجاد شود خطرات سلامتی را ایجاد می کند. در این موارد، منگنز از طریق مکانیزم های دفاع عمومی بدن عبور می کند.
تجمع می تواند باعث آسیب به ریه ها، کبد، کلیه ها و سیستم عصبی مرکزی شود.
قرار گرفتن طولانی در معرض آن ممکن است سبب علائم بیماری پارکینسون مانند لرزش، کندی حرکت، سفتی عضلات و تعادل ضعیف شود (این به نام مونگانیسم است).
اکثر افرادی که منگنز را از غذا مصرف می کنند نباید نگران مصرف بیش از حد باشند.
نظرات (2)