انسانها زندگی اجتماعی دارند. این بدان معنی است که دوستی، خانواده و سایر شبکه های اجتماعی ما فقط لذت نیستند آنها همچنین برای بقا ما ضروری هستند.
تحقیقات جدید ارائه شده درکنوانسیون سالانه انجمن روانشناسی آمریکا نشان می دهد که تنهایی و انزوا ممکن است موضوعات بهداشت عمومی باشد. بزرگتر از آنچه قبلاً تحقق یافته بود.
روانشناس جولیان هولت - لونستاد از دانشگاه بریگام در بیانیه ای گفت: "پیوند با دیگران به لحاظ اجتماعی به طور گسترده ای یک نیاز اساسی انسانی محسوب می شود - هم برای رفاه و هم برای زنده ماندن."
در حالی که تنهایی غالباً با انزوای اجتماعی همراه است برای یک فرد لزوماً نیازی به جدا شدن اجتماعی از دیگران نیست تا احساس تنهایی کند. به عنوان مثال، یک فرد می تواند توسط جمعیت احاطه شده و همچنان احساس تنهایی کند.
این اهمیت روابط اجتماعی معنادار با دیگران را برجسته می کند. وقتی فرد احساس ارتباط با دیگران می کند در معرض کاهش خطر تجربه تنهایی قرار می گیرند.
منظور از تنهایی موقعیتی و مزمن چیست؟
تنهایی با عنوان وضعیتی یا مزمن تلقی می شود که نشانگر یک پارامتر زمانی برای این حالت از غم است.
1. تنهایی موقعیتی
تنهایی موقعیتی موقتی است و احتمالاً بعد از مدت کوتاهی می گذرد.
نمونه هایی از تنهایی موقعیتی ممکن است شامل غم و اندوه موقتی باشد که فرد عزیز هنگام مسافرت از خانه خود خارج می شود و فرد پشت سر هم غم و اندوهی را تجربه می کند که ساعت ها تا روز به طول می انجامد.
2. تنهایی مزمن
از طرف دیگر تنهایی مزمن یک وضعیت مداوم از غم و اندوه است که می تواند به طور نامحدود دوام بیاورد و هیچ چشم انداز مشخصی ندارد. یک نمونه از این موارد ممکن است شامل دل درد باشد که ناشی از، از دست رفتن دائمی یک فرد عزیز است از جمله برای مثال با مرگ.
تنهایی مزمن می تواند از هفته ها تا ماه ها و سالها ادامه داشته باشد. هرچه تنهایی مزمن طولانی تر ادامه یابد فرد در برابر پیامدهای منفی سلامتی آسیب پذیرتر است.
تنهایی مزمن ممکن است به عنوان شرایطی تلقی شود که مختص جمعیت سالمندان است. با این حال، نسل های جوان نسبت به این وضعیت عاطفی مصون نیستند.
تنهایی مزمن را ممکن است افراد مسن و جوان متفاوت تجربه کنند اما با این وجود هر دو گروه تحت تأثیر قرار می گیرند.
علت تنهایی مزمن چیست؟
در مورد پیوندهای گاه به گاه تنهایی چیز کمی شناخته شده است تنهایی وضعیت غم و اندوهی است که ناشی از انزوای اجتماعی است و عوامل خطر مختلفی با تنهایی همراه است از جمله:
روابط اجتماعی ضعیف
سیستم های پشتیبانی اجتماعی محدود
منابع اقتصادی کاهش یافته
تغییرات در ساختار خانواده
همه این سناریوها ممکن است جمعیت جوانتر و مسن را به طور یکسان تحت تأثیر قرار دهد مانند:
محدود به فرصتهای غیر موجود برای ارتباط با دیگران (به عنوان مثال، دوستان یا آشنایانی برای ارتباط با آنها ندارید)
عدم امکان شرکت در فرصت های اجتماعی به دلیل محدودیت منابع (به عنوان مثال نداشتن پول برای شرکت در کلوپ های اجتماعی که حق عضویت دارند)
تغییرات عمده در پویایی خانواده (به عنوان مثال، مرگ یک دوست عزیز)
تحقیقات به شدت روی تجارب سالمندان تنهایی متمرکز است زیرا این گروه از همه موارد فوق مستعد است به خصوص که مربوط به انتقال عمده زندگی در ارتباط با بازنشستگی و اخراج است.
علائم و نشانه های تنهایی مزمن چیست؟
تشخیص روانپزشکی توسط دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، چاپ پنجم (DSM-5 ، 2013) اطلاع داده می شود. در حالی که هیچ تشخیص رسمی DSM-5 از تنهایی مزمن وجود ندارد این بیماری ممکن است به طور کلی با افسردگی و اختلالات افسردگی همراه باشد.
علائم افسردگی و همینطور تنهایی مزمن ممکن است شامل موارد زیر باشد:
کمی علاقه یا لذت در انجام کارها
احساس پایین
افسرده یا ناامید
الگوهای خواب مختل شده
احساس خستگی و کمبود انرژی
اشتهای ضعیف
پرخوری یا تغییر وزن قابل توجه
تمرکز مشکل
عزت نفس ضعیف
افکار خودکشی
اگر فکر می کنید که هرکدام از این علائم را تجربه کرده اید مهم است که با یک ارائه دهنده مراقبت های اولیه یا یک متخصص بهداشت روان مشورت کنید.
درمان تنهایی مزمن چیست؟
با وجود تحقیقات گسترده ای که در مورد انزوای اجتماعی و تنهایی انجام شده است تحقیقات بیشتری برای درک بهتر تأثیر کلی مداخلات خاص که بر تنهایی و سلامتی تأثیر می گذارد لازم است. هیچ پروتکل درمانی اختصاصی برای تنهایی وجود ندارد
اما، از آنجا که احساس تنهایی مزمن فرایندهای مشابه افسردگی در نظر گرفته می شود مداخلات درمانی که در درمان افسردگی مؤثر هستند نیز می توانند در بهبود تنهایی مزمن مفید باشند.
اینگونه مداخلات مربوط به رویکردهای شناختی رفتاری مبتنی بر شواهد شناختی، از جمله فعال سازی رفتار آگاهانه اجتماعی است (به عنوان مثال، تشویق دیگران به مشارکت در فعالیتهای جدید که دیگران را درگیر می کند).
پرداختن به تنهایی در عمل بالینی موضوعی است که پزشکان (هم متخصصان پزشکی و هم بهداشت روان) می توانند در ارزیابی و درمان جمعیت بیمار خود به آن توجه داشته باشند.
تشخیص تنهایی مزمن چیست؟
تشخیص روانپزشکی توسط دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، چاپ پنجم (DSM-5 ، 2013) اطلاع داده می شود. در حالی که هیچ تشخیص رسمی DSM-5 از تنهایی مزمن وجود ندارد این بیماری ممکن است به طور کلی با افسردگی و اختلالات افسردگی همراه باشد.
سطوح بالاتر تنهایی با افزایش علائم افسردگی همراه است.
DSM-5 افسردگی را با حضور روحی غم انگیز، خالی یا تحریک پذیر همراه می کند و همراه با تغییر در توانایی های جسمی و شناختی است.
یک مطالعه نشان داد که ارتباطات اجتماعی با دیگران، خطر تنهایی مزمن و افسردگی را کاهش می دهد.
اگر هر یک از علائم تنهایی مزمن یا افسردگی را تجربه کردید فوراً با یک ارائه دهنده مراقبت های اولیه یا متخصص بهداشت روان مشورت کنید.
تنهایی مزمن چگونه بر سلامتی تأثیر می گذارد؟
تنهایی یک عامل خطر برای سلامت روحی و جسمی نامناسب است. افسردگی و سلامت قلب و عروق بیشترین استناد به نتایج تحقیق را نشان می دهند.
راه های جلوگیری از تنهایی مزمن چیست؟
اعتقاد من این است كه انسانها برای ارتباط با دیگران ایجاد شده اند.
همانطور که در سلسله مراتب تئوری نیازهای ابراهیم مازلو مشخص شد احساس دوست داشتن و داشتن احساس تعلق از ضروریات بشر است.
وقتی این امر غایب باشد می تواند حالت استرس و تنهایی ایجاد کند و منجر به سلامت روحی و جسمی نامساعدی شود.
یک اقدام پیشگیرانه برای جلوگیری از تنهایی مزمن، درگیر شدن در فعالیتهایی است که باعث تقویت ارتباط اجتماعی می شود. این ممکن است بر اساس:
سن
فرهنگ
زمینه محیط زیست
فعالیتهای عمومی که ممکن است ارتباط اجتماعی را افزایش دهد شامل موارد زیر است:
مداخلات مبتنی بر وب (به عنوان مثال، رسانه های اجتماعی، ایمیل، سیستم عامل های ویدیویی برای برقراری ارتباط با دوستان و خانواده)
مداخلات گروهی (به عنوان مثال، باشگاه های اجتماعی، باشگاه های ورزشی، بازی های ویدئویی)
آیا تنهایی مزمن می تواند بی ثباتی ذهنی طولانی مدت ایجاد کند؟
مشابه تأثیر افسردگی، تنهایی می تواند بر عملکرد کلی شناختی و عاطفی تأثیر بگذارد.
تأثیر شناختی: تأثیر افسردگی بر عملکرد شناختی شامل اختلال در توجه، تمرکز و توانایی های حافظه است. این مسئله در مورد تنهایی مزمن نیز صدق می کند. به عنوان مثال، وقتی افراد افسردگی یا تنهایی قابل توجهی را تجربه می کنند احتمالاً آنها با توجه به برخی از موارد مشکل دارند مستعد ابتلا به خطا و اشتباه در محل کار هستند و زمان سختی را برای به یاد آوردن وقایع و مکالمات خاص دارند.
تأثیر عاطفی: افرادی که به طور مزمن تنها هستند ممکن است فقط با ذکر چند مورد احساس خستگی، تحریک پذیری، عصبانی، بی تاب و اشک آمدن را احساس کنند. همان الگوهای اختلال عملکرد و رفتارهایی که علائم افسردگی را همراه دارد ممکن است با تنهایی مزمن وجود داشته باشد.
اصلاح و بهبود: تنهایی مزمن می تواند با سایر شرایط روانی موجود و همچنین تشدید کننده آن اتفاق بیفتد.
گرایش به خودکشی: افسردگی یک عامل خطرناک برای رفتارهای خودکشی است. به همین ترتیب، افراد جدا از نظر اجتماعی و تنهایی در معرض خطر خودکشی قرار دارند.
خطرات سلامتی مرتبط با تنهایی چیست؟
مطالعات نشان داده اند که تنهایی موقعیتی و مزمن ممکن است از عوامل خطر مرگ و میر یا مرگ باشد اگرچه تنهایی مزمن ریسک بسیار بالاتری را نشان می دهد.
همانطور که قبلاً ذکر شد بیشترین نتایج سلامتی مورد مطالعه در مورد تنهایی مزمن شامل افسردگی و مشکلات قلبی عروقی است.
تحقیقات در مورد تأثیر جنسیت تنهایی نتایج متفاوتی به بار آورده است. مطالعات مختلف نشان می دهد که زن و مرد به انزوا و تنهایی اجتماعی متفاوت واکنش نشان می دهند. به عنوان مثال، Zebhauser و همکاران. مشخص کرد که در حالی که تنهایی هر دو زن و مرد را تحت تأثیر قرار می دهد تنهایی تأثیر زیانبارتری بر مردان دارد. علاوه بر این ، هاکت و همکاران. (2012) مشخص کرد که تنهایی بیش از مردان بر سلامت جسمی زنان تأثیر می گذارد.
نظرات (0)