عفونت ممکن است بر روی بخش های مختلف دستگاه ادراری، از جمله مثانه (سیستیت)، کلیه ها (پیلونفریت) و مجرای ادرار، لوله ای که ادرار را از مثانه به خارج تخلیه می کند تأثیر بگذارد.
عفونت دستگاه ادراری (UTI) یکی از رایج ترین عفونت های کودکان است. این سبب ناراحتی کودک، نگرانی والدین و ممکن است آسیب دائمی کلیه ایجاد کند. موارد ابتلا به عفونت ادراری در ابتدا بیشتر در پسران و دختران در طول سال اول زندگی است و پس از آن به طور قابل توجهی کاهش می یابد.
نوزادانی با سن کمتر از 2 ماه یک زیرمجموعه مهم از کودکان هستند که ممکن است تب بدون منبع مشخص را داشته باشند. درمان تب در این نوزادان همیشه باید شامل ارزیابی UTI باشد.
علل عفونت دستگاه ادراری
عفونت دستگاه ادراری (UTIs) می تواند زمانی رخ دهد که باکتری ها به مثانه یا کلیه می رسند. این باکتری ها بر روی پوست در اطراف مقعد رایج هستند. آنها همچنین می توانند در نزدیکی واژن قرار گیرند.
به طور معمول، در دستگاه ادراری هیچ باکتری وجود ندارد. با این حال، بعضی چیزها باعث می شود تا باکتری ها در دستگاه ادراری وارد یا در آن جا بمانند. این شامل:
یک مشکل در دستگاه ادراری، ریفلاکس vesicoureteral نامیده می شود. این وضعیت که اغلب در هنگام تولد وجود دارد به ادرار اجازه می دهد تا به داخل مجرای و کلیه ها برسد.
بیماری های مغزی یا سیستم عصبی (مانند میلومننگوسل، آسیب نخاعی، هیدروسفالی) که تخلیه مثانه را سخت تر می کند.
حمام حباب یا لباسهای تنگ (دختران).
تغییرات یا نقایص زایمانی در ساختار دستگاه ادراری.
اغلب در طول روز ادرار نکند.
پس از رفتن به توالت، از پشت به جلو تمیز کند در دختران، این می تواند باکتری ها را به محل خروج ادرار منتقل کند.
UTIs در دختران رایج است. آنها ممکن است اغلب در سن 3 سالگی اتفاق بیفتند زیرا کودکان شروع به آموزش تربیت بدنی می کنند. در پسران که ختنه نشده اند خطر ابتلا به UTI کمی بالاتر از سن 1 سالگی دارند.
کودکان مبتلا به مشکلات رفلکس (ریفلاکس وزیکویورترال یا VUR) بیشتر احتمال دارد که عفونت داشته باشند.
به طور معمول، وقتی مثانه فشرده می شود هیچ ادرار نباید به حالب بازگردد.
کودکان ممکن است با این مشکل متولد شوند یا ممکن است نقایص دیگری از سیستم ادراری که موجب ریفلاکس می شوند داشته باشند.
علائم و نشانه ها
تاریخچه و دوره بالینی بیماری UTI با سن بیمار و تشخیص خاص متفاوت است. هیچ کدام از علائم یا نشانه های خاصی برای شناسایی UTI در نوزادان و کودکان استفاده نمی شود.
نوزادان 0 تا 2 ماهه
نوزادان تا سن 2 ماهگی که مبتلا به پیلونفریت هستند معمولاً نشانه های موضعی در دستگاه ادراری ندارند. UTI به عنوان بخشی از ارزیابی برای سپسیس نوزادان کشف شده است. نوزادان مبتلا به UTI ممکن است علائم زیر را نشان دهند:
زردی
تب
شکست در رشد
تغذیه ضعیف
استفراغ
تحریک پذیری
نوزادان و کودکان 2 ماه تا 2 ساله
نوزادان مبتلا به UTI ممکن است علائم زیر را نشان دهند:
تغذیه ضعیف
تب
استفراغ
ادرار شدید و بویایی
درد شکم
بی قراری
کودکان 2 - 6 ساله
پیش دبستانی با UTI می تواند علائم زیر را نشان دهد:
استفراغ
درد شکم
تب
ادرار شدید و بویایی
شب ادراری
علائم ادراری (سوزش، اضطرار و تکرر ادرار)
کودکان بالای 6 سال و نوجوانان
کودکان مدرسه ای با UTI می توانند علائم زیر را نشان دهند:
تب
استفراغ، درد شکمی
کمر درد / درد پشت
ادرار شدید و بویایی
علائم ادراری (سوزش، اضطرار و تکرر ادرار)
شب ادراری
بی اختیاری ادرار
یافته های معاینه فیزیکی در کودکان مبتلا به UTI می تواند به شرح زیر خلاصه شود:
حساسیت به لمس زاویه دنده ای مهره ای
حساسیت شکم به لمس کردن
حساسیت سوپراپوبیک به لمس
مثانه قابل لمس
چگه کردن ادرار، جریان ضعیف، زورزدن برای خالی کردن ادرار
تشخیص عفونت ادراری کودکان
معیارهای تشخیصی آکادمی اطفال آمریکا (AAP) برای UTI در کودکان 2 تا 24 ماهه، پیوری و باکتریوری در آنالیز ادرار و حداقل 50،000 واحدهای تشکیل کلنی (CFU) در هر میلی لیتر یک اوروپاتوژن از کشت کمی یک نمونه ادرار به طور مناسب جمع آوری شده است.
آنالیز ادرار تنها برای تشخیص UTI کافی نیست. با این حال، ادرار ممکن است در شناسایی کودکان تب دار که باید از داروهای ضد باکتریایی استفاده کنند مهم باشد در زمانیکه نتایج حاصل از یک نمونه ادرار به طور مناسب جمع آوری شده، در حال بررسی باشد.
جمع آوری نمونه ادرار
یک نمونه میان ادرار گرفته شده از کودکان دارای کنترل ادراری مناسب است.
آسپیراسیون سوپوربیک یا کاتتریزاسیون مجرای ادراری باید در نوزاد یا کودک که قادر به کنترل ادرار نیستند انجام شود.
آسپیراسیون سوپوربیک روش انتخابی برای اخذ ادرار از بیماران زیر است:
پسران ختنه نشده با پوست ختنه گاه تنگ.
دختران با چسبندگی لگن تنگ.
کودکان هر دو جنس با تحریک پریئورترال بالینی قابل توجه.
مطالعات آزمایشگاهی
شمارش کامل خون (CBC) و پانل متابولیسم پایه (برای کودکان مبتلا به تشخیص احتمالی پیلونفریت)
کشت خون (در بیماران مبتلا به باکتریمی مشکوک یا یوروسپسیس)
مطالعات عملکرد کلیه (یعنی کراتینین سرم و سطح نیتروژن اوره خون (BUN))
سطوح الکترولیت
مطالعات تصویربرداری
مطالعات تصویربرداری برای نوزادان و کودکان مبتلا اپیزود نخست سیستیت یا کسانی که نخستین تب را با معیارهای زیر را دارند نیست:
پیگیری مطمئن.
پاسخ سریع به درمان (تب در ظرف 72 ساعت).
یک الگوی عادی دارند (ادرار چکه ای ندارند).
توده شکمی ندارد.
اگر مطالعات تصویربرداری در دستگاه ادراری ضروری باشد. نباید آنها را تا زمان تشخیص UTI تایید کرد. علائم سونوگرافی کلیه و مثانه به شرح زیر است:
تب UTI در نوزادان 2 تا 24 ماهگی.
تأخیر یا عدم پاسخگویی به درمان اولین تب UTI.
توده شکمی یا دفع غیرطبیعی (چکه کردن ادرار).
عود تب UTI پس از پاسخ رضایت بخش به درمان.
سیستویورتروگرافی (VCUG) ممکن است درخواست شود اگر بعد از اولین تب UTI، سونوگرافی کلیوی و مثانه نشان دهنده هیدرونفروز، اسکار، یوروپاتی انسدادی، یا توده ها یا اگر بیماری های پیچیده پزشکی با UTI همراه باشد. VCUG پس از یک دوره ی دوم تب UTI توصیه می شود.
درمان
بیماران با ظاهر غیر توکسیک ممکن است با مایعات دهانی و آنتی بیوتیک ها درمان شوند. مراقبت سرپایی معقول است اگر معیارهای زیر برآورده شوند:
مراقبت با مهارت های مشاهده ای و مقابله مناسب انجام شود.
تلفن و خودرو در خانه داشته باشد.
توانایی بازگشت به بیمارستان در عرض 24 ساعت داشته باشد.
بیمار نیازی به اکسیژن درمانی، مایعات داخل وریدی و سایر اقدامات درمانی ندارد.
بستری در بیمارستان برای بیماران مبتلا به UTI با علائم زیر ضروری است:
بیماران مبتلا به توکسین یا سپتیک.
بیماران با علائم انسداد ادراری و یا بیماری های زمینه ای مهم.
بیماران که قادر به تحمل مایعات کافی دهانی یا دارو نیستند.
نوزادان کمتر از 2 ماه مبتلا به تب UTI (احتمالا پیلونفریت).
همه نوزادانی که کمتر از یک ماه با UTI مشکوک هستند حتی اگر تبدار نباشند.
درمان UTI به عنوان پیلونفریت و در نظر گرفتن آنتی بیوتیک های تزریقی و پذیرش بیمارستان برای این بیماران.
آنتی بیوتیک ها برای درمان تزریقی عبارتند از:
سفتریاکسون
Cefotaxime
آمپی سیلین
جنتامایسین
بیماران 2 ماه تا 2 ساله با اولین عفونت UTI
اگر یافته های بالینی نشان می دهد که درمان آنتی بیوتیک فوری لازم است قبل از شروع، یک نمونه ادرار برای انجام آزمایش ادرار و کشت ارسال شود. سپس انتخاب های معمول برای درمان تجربی به شرح زیر است:
سفالوسپورین نسل دوم یا سوم
آموکسی سیلین / کلووولانات یا سولفامتوکسازول تری متوپریم (SMZ-TMP)
کودکان مبتلا به سيستيت.
آنتی بیوتیک درمانی بر اساس تاریخچه بالینی و نتایج ادرار قبل از تشخیص مستند شده است.
یک دوره 4 روزه از آنتی بیوتیک خوراکی برای درمان سیستیت توصیه می شود.
نیتروفورانتوئین را برای 7 روز یا 3 روز پس از به دست آوردن ادرار استریل می توان داد.
اگر پاسخ بالینی پس از 2 - 3 روز رضایت بخش نباشد بر اساس حساسیت آنتی بیوتیکی، درمان را تغییر دهید.
تسکین علائم سوزش ادرار شامل افزایش مصرف مایع (افزایش رقت و خروجی ادرار)، استامینوفن و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) است.
اگر علائم واضح و شدید باشدphenazopyridine hydrochloride (پیریدیوم) را برای حداکثر 48 ساعت اضافه کنید.
درمان خانگی UTI در کودکان چیست؟
پیشنهادات درمان خانگی برای UTIs در بزرگسالان زیاد هستند و متاسفانه بسیاری از آنها هیچ پایه علمی ندارند. تعداد کمی در کودکان ایمن و احتمالاً موثر هستند. که عبارتند از:
آب بلوبری یا کرانبری شیرین نشده: این آبها گزارش می کنند که پیوند باکتری های عفونی به دیواره مثانه را کاهش می دهد و در نتیجه اجازه می دهد آنها در ادرار خارج شوند.
آناناس: این میوه حاوی یک ماده شیمیایی (بروملائین) است که گفته می شود خواص ضد التهابی دارد و بنابراین علائم UTI را کاهش می دهد.
ماست: برخی مطالعات نشان داده اند که در مصرف این محصول سودمند است. مکانی دقیق از مزایا در این زمان مشخص نیست.
افزایش مصرف مایع کلی (به عنوان مثال، آب): این باعث می شود تا غلظت باکتری ها رقیق شود و اجازه می دهند که باکتری های مضر بیشتری از بین بروند.
شاید بهترین درمان پیشگیری است.
چشم انداز (پیش بینی)
اکثر کودکان با درمان مناسب درمان می شوند. اغلب موارد، عفونت های تکراری را می توان پیشگیری کرد.
عفونت های تکراری که شامل کلیه ها می شوند می توانند منجر به آسیب دراز مدت در کلیه ها شوند.
چه زمانی با یک متخصص پزشکی تماس بگیرید
اگر علائم UTI فرزند شما بعد از درمان ادامه پیدا کند یا اگر بیشتر از دو بار در 6 ماه دوباره باز گردد.
اگر علائم کودک بدتر می شود با ارائه دهنده خود تماس بگیرید. همچنین اگر کودک شما علائم جدیدی ایجاد می کند، مانند:
درد پشت و یا درد کمر
ادرار با بوی بد، دارای خون و یا تغییر رنگ داده.
تب در دمای 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) رکتال در نوزادان یا بیش از 101 درجه فارنهایت (38.3 درجه سانتیگراد) در کودکان.
کمر درد یا درد شکمی در زیر شکم.
تب که از بین نمی رود.
ادرار بسیار مکرر، و یا نیاز به ادرار کردن چند بار در طول شب.
استفراغ.
پیشگیری
مواردی که می توانید برای جلوگیری از UTI ها انجام دهید عبارتند از:
از دادن حمام حباب به کودک خود اجتناب کنید.
به فرزندتان لباس و زیر شلوار شل بپوشانید.
میزان مصرف مایعات کودک خود را افزایش دهید.
برای جلوگیری از ورود باکتری از طریق مجرای ادرار، منطقه تناسلی کودک خود را پاک کنید.
کودک خود را هر روز برای چندین بار حمام ببرید.
کودک خود را برای پاک کردن ناحیه تناسلی از جلو به عقب برای کاهش پخش باکتری آموزش دهید.
برای جلوگیری از UTI های مجدد، پزشک ممکن است پس از اولین علائم آنتی بیوتیک هایی با دوز کم را توصیه شود.
در ادامه بخوانید: تغییر رنگ ادرار | بی اختیاری ادرار و کاهش ادرار
نظرات (0)